ဆားယယ် [ အရိုင်းဆန်စွာ ပြေးလွှားခြင်း ]

Part 24(zawgyi)

သူ႕အစာအိမ္ဟာဗိုက္ဆာလြန္း၍အခ်က္ေပးသံျမည္ေနေသာ္လည္း၊အစာစားခ်င္စိတ္မရွိ
ျဖစ္ေန၏။

...

သူတို႔အားလုံး ရဲစခန္းအျပင္ထြက္သည့္အခါ၊ အျပင္ဘက္မွေအးစိမ့္ေနသည့္ေလထုႏွင့္မိတ္ဆက္လိုက္ရသည္။

"မင္းတို႔ျပန္လို႔ရၿပီ။ဒီကိစၥေၾကာင့္အားလုံးကိုအခက္ေတြ႕ေစမိၿပီ။"
ကုေဖးက က်န္ခ်န္ကိုၾကည့္လာ၏။
"ဝမ္႐ႊိကိုေခၚၿပီး တကၠစီနဲ႕ျပန္ၾကမလား။"

"အင္း။"
က်န္ခ်န္ ေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္။

အျခားသူမ်ားႏွင့္လူခ်င္းခြဲထြက္လာၿပီး၊သူတို႔
သည္ တကၠစီေပၚမွာစကားမေျပာျဖစ္ၾကေခ်။ယခုခ်ိန္မွာ ကုေဖးကစကားေျပာခ်င္စိတ္ရွိမွာမဟုတ္မွန္း က်န္ခ်န္နားလည္၏။ဝမ္႐ႊိလည္းဘက္စကတ္ေဘာအေၾကာင္းႏွင့္ပတ္သတ္၍
တစ္ခြန္းမွမေျပာခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့, ကုေဖး သူ႕ကို ၾကည့္ၿပီးစကားေျပာခ်ိန္တြင္၊ ကုေဖးအသံကသူ႕အားလႊမ္းမိုးေနသကဲ့သို႔ခံစားမိေန၍ က်န္ခ်န္ က်ိန္ဆဲခ်င္လာ၏။
"မင္းတို႔ဘာမွမစားရေသးဘူးမလား။"

"ငါတို႔ကို စိတ္မပူနဲ႕။ျမန္ျမန္,ျပန္ေတာ့။"
ဝမ္႐ႊိ ဆက္ေျပာလာသည္။
"ငါတို႔လမ္းကတကၠစီျပန္လွည့္ဖို႔အဆင္မေျပဘူး။ အိမ္ကလမ္းေထာင့္နားဆိုေတာ့ ငါ ဒီမွာဆင္းလိုက္မယ္။က်န္ခ်န္,အစာသြပ္ေပါင္မုန႔္စားဖို႔လိုက္ခဲ့အုံးမလား?။"

က်န္ခ်န္ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
"ဟင့္အင္း။ငါအခုစားခ်င္စိတ္မရွိဘူး။"
..

လမ္းဆုံမွာ တကၠစီရပ္သည့္အခါ ကုေဖးက ကုေျမာင္ကို ကားထဲမွေပြ႕ခ်ီေနေသာေၾကာင့္ ကုေျမာင္၏စကိတ္ကို က်န္ခ်န္ကူသယ္ေပး
လိုက္တယ္။ သူတို႔ေတြ ေျခလွမ္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေလွ်ာက္ၿပီးခ်ိန္တြင္ ကုေဖး က သူ႕ကို လွည့္ၾကည့္လာသည္။
"ဒီေန႕အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။"

"ရပါတယ္။ ေျပာစရာမလိုဘူး။"
က်န္ခ်န္ ကုေျမာင္ကိုၾကည့္လိုက္တယ္။
"သူ႕ကို ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္အျပင္မထြက္ခိုင္းရင္ေကာင္းမယ္။ ငါ ဒီေန႕ ျမင္လိုက္ရတဲ့ ေကာင္ေလးသုံးေယာက္ထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္က
အရိုက္မခံရဘူး။ငါ... သိပ္မေသခ်ာပါဘူး။"