Second Ruination

"Can't believe that some people are still believing on things such as life after death and reincarnation!" Maci exclaimed, as she closed the book that she just read.

"You mean?" Anj, her friend, curiously asked.

"I mean, duh, we're living in 2053!"

"Well, we can't blame them. Those beliefs had a big part in the history. And if I'm not mistaken, there are also subjects that tackle those."

Maci just shrugged her shoulders and put the book back on the shelf.

"In our twenty-three years of existence, we do really have different perspectives," Anj stated and took a sip on her coffee. "Ano, tara na ba?"

"Alright. I have also things to do," sagot niya at inayos ang kaniyang mga gamit.

They bid their good byes as they part ways. Maci needs to cross the highway, while her friend just needs to wait for a taxi at the front of the coffee shop.

Nang makatawid na ay binuksan niya ang kaniyang bag, at hinanap ang kaniyang phone dahil may kailangan siyang tawagan.

"Naiwan ko pa yata sa café!" sigaw niya nang hindi makita ang kaniyang hinahanap. "Ano ba naman 'yan! Kailangan ko pang bumalik!"

She looked at her left and right, at nang makitang wala nang sasakyan na dumaraan ay tumawid na siya, pero sa 'di inaasahang pangyayari ay may mabilis na kotseng papunta sa kaniyang direksiyon.

Nakarinig siya ng sigawan at isang malakas na busina, pero tila napako siya sa kaniyang kinatatayuan at huli na para makaiwas pa.

All she can remember is the sound of screeching tires, and the hood of the car hit her leg as she felt an electric shock. Naramdaman niya rin ang kaniyang pagtalsik at pagtilapon sa ere nang bigla siyang bumagsak sa harapan ng kotse... Hanggang sa ang kaniyang paningin ay binalot ng kadiliman.

An eleven-year old Maci found herself lying on the ground. Her body's full of bruises, causing it to hurt like hell.

Kahit nahihirapan na ay pinilit niya pa ring bumangon. Kailangan niyang lumaban para sa kaniyang buhay. Halos makita na rin ang iba't ibang parte ng kaniyang katawan dahil sa punit-punit na damit, pero wala na siyang pakialam. All that she thinks is to run for her life.

Gusto niyang humingi ng tulong sa pamamagitan ng sigaw. Kaso baka wala lang makarinig, dahil bukod sa gabi na ay nasa isang liblib na lugar siya. But she's praying silently that someone will help her.

"Hoy, bumalik ka rito! Hindi pa kami tapos sa 'yo!"

"Hahayaan niyo bang matakasan tayo ng batang 'yan?! Habulin niyo!"

Ang mga boses na iyon... Hindi na niya napigilan ang pagtulo ng kaniyang luha. Ang mga lalaking iyon ay ang gumalaw sa kaniyang katawan, at dinumihan ang kaniyang pagkatao.

"Ah!" she groaned in pain when a bullet hit her shoulder. She just covered it with a small piece of cloth from her shirt.

Sa ilang minutong pagtakbo at pagtago, nakakita na rin siya ng mga kabahayan.

Tuloy lang, Maci. Malapit ka na...

Ang kaniyang pagtakbo ay unti-unti nang naging paglakad, dahil sa kaniyang panghihina. Hanggang sa tuluyan na siyang bumagsak sa kalsada.