Bitwa bitew [T] [APH]

1

Tłumaczenie z języka czeskiego (:D) opowiadania "Bitva bitev" użytkowniczki Taraadin, opublikowanego na AO3 w 2020 roku.

Link do oryginału: https://archiveofourown.org/works/26007454

Zgoda na tłumaczenie: Jest!

Opowiadanie w oryginale ma 15608 słów.

*

Einheit
15 października 1813 – Dzień przed bitwą

Zerwał się wiatr.

Roderich musiał przytrzymać kapelusz i z niecierpliwością, która do niego nie pasowała, postukał pałaszem o udo.

- Będzie padać. Jakby przemarsz Szwedów i tak nie był wystarczająco powolny.

Erzsébet otuliła się kurtką swojego zielonego huzarskiego munduru i uśmiechnęła się.

- Utrzymamy się, dopóki nie przyjdą. Napoleon jest znacznie osłabiony.

- Będzie trudniej przekroczyć te rzeki. – Austria zmarszczył brwi i zapatrzył się na lasy rozpościerające się pomiędzy wodami Estery, Pleissy i Parthe. Obóz francuski znajdował się wśród rzek, które zapewniały mu naturalną obronę, za liniami prowizorycznych fortyfikacji i kilkoma wioskami. Większość mostów, które prowadziły przez rzeki, została zniszczona przez Napoleona. To był problem. Za rzeką Pleissą dostrzegł obozy pruskie i przylegającą do nich część rosyjskich. A jeśli wszystko pójdzie dobrze, Szwedzi wkrótce nadciągną od rzeki Parthe. Otworzą trzeci front.

Austria nigdy by się nie spodziewał, że będzie się cieszyć na przybycie Szwedów, ale tak się stało. Nadchodząca bitwa miała być ciężka i wielka... większa niż wszystkie, których dotychczas zaznała Europa. Nie znali dokładnych liczb, ale wyglądało na to, że stoczy ją aż pół miliona ludzi.

- Znaleźliśmy miejsce na przeprawę na froncie przeciw Poniatowskiemu i Augereau. Nie sądziłam, że dostaniemy się tam z końmi, ale...

- Ale twoim huzarom się udało, prawda? – uśmiechnął się Roderich, a Erzsi przytaknęła.

- Skoro jestem tu tylko z małą częścią moich ludzi, to chcę, żeby byli wszędzie.

Im dłużej Roderich ją znał, tym bardziej się cieszył, że ma ją po swojej stronie. Nagle odezwały się kroki.

- Taka pogoda nie sprzyja białym mundurom, nie myślicie, Austria?

Nie o wszystkich swoich sojusznikach mógł to powiedzieć.

Ze źle ukrywaną wzgardą odwrócił się do Rosji, ubranego w ciemną zieleń piechoty (wszystkie mundury personifikacji były mundurami generalskimi lub polnych marszałków), który z lekkim uśmiechem studiował jego biały uniform kirasjera.

- To chyba nienajlepszy moment na porównywanie mundurów, Oroszország – zasyczała Węgry. – Nie miałeś być na naradzie ze swoim carem i królem pruskim?

- Miałem, ale musiałbym znowu wysłuchiwać tego idioty Schwarzenberga – westchnął Iwan i przyjrzał się francuskim stanowiskom między nurtami rzek. – Mimo że daliśmy wam jasno do zrozumienia, że żaden Austriaczyna nie będzie nam wydawał rozkazów.

Zanim Roderich zdążył zaprotestować, Iwan o czymś sobie nagle przypomniał.

- Ach, ale to nie jest główny powód, dla którego przyszedłem. Szwedzcy posłańcy dołączą do nas na ostateczną naradę. Berwald napisał, że ma dla nas niespodziankę.