Unwanted Bride (HIATUS)

Chapter 1

CHAPTER 1

“Good evening, Louee. How’s your day? Gusto mo bang lutuan ki—“

“Go home.” He said coldly while removing his tie. He did not even bother to look at me. Para lang akong hangin sakanya. He never see me. He never cared for me. But...he used to.

Tahimik akong naglakad tungo sa kitchen upang kunin ang bag ko. Plano ko sanang lutuan siya ng paborito niyang ulam pero mukhang wala siya sa mood. Well, lage naman eh. Lalo na pagdating saakin.

“Louee...” mahina kong tawag sakanya. He was sitting comfortably like a king on the couch. He looks tired and exhausted, but still, undeniably handsome. His hair is a mess but it looks good on him. Lalo siyang gumagwapo sa ganoong ayos ng buhok niya. At yung perfectly structured niyang mukha. From his dazzling eyes, pointed nose, strong jaw line, and his pinkish lips that is very unusual for a guy. Pababa sa matipuno niyang braso at--

“Don’t just f’ucking stare at me!” he roared. Bigla akong napahinto sa pagpapantasya sakanya.

“I said...” he gritted his teeth while trying to control his anger. “What do you want?” kalmado pero mapanganib na bigkas niya sa bawat salita.

I bit my lip. “I-I...a-ano k-kasi...” I looked around and tried to look for the words. Para kasing biglang umatras ang dila ko nung makita yung galit niyang mukha. He looks scary when he’s mad.

“Can I sleep here tonight? Gabi na kasi eh. Atsaka—“

“No.” He said sternly and with full of authority. He looked at me with his infamous cold stare.

“Please, Louee. Kahit—“ I stopped when I saw that there is no hope na pumayag siya na dito ako sa mansion niya matutulog. His face shows no emotions. Kahit konting awa o malasakit man lang na baka kung anong mangyaring masama saakin ay wala siya. He’s really that cold-hearted especially when it comes to me. Siguro nga kung nalulunod na ako sa harapan niya ay hindi niya parin ako tutulungan. Maybe...maybe he wanted me gone. Siguro mas gugustuhin niyang mawala nalang ako para wala nang peste sa buhay niya. And it hurts. Sobrang sakit isipin na yung taong halos itrato akong prinsesa noon ay parang wala nang pake saakin ngayon.

Gone is the Louee that I’ve known since I was kid. Wala na siya. At itong lalaking nasa harap ko ngayon ay isang demonyo. Isang demonyo na gustong-gusto na akong ihulog sa impyerno.

I sighed in defeat and made my way to the door. Wala rin namang mangyayari kung ipipilit ko pa ang gusto ko eh. I never win. Lageng siya ang nasusunod. Lageng siya ang nananalo. So para san pa kung makipagtalo ako sakanya diba?

Sigh. Bakit kasi sobrang mahal ko siya? Bakit kasi sobrang mahal ko siya na handa akong magpakatanga at masaktan para sakanya? At sa lahat ng tao, bakit siya pa? Bakit siya pa na hindi ako ang gusto? Bakit siya pa na handing saktan ako? Ang daming bakit. Ang daming tanong. Pero wala naman akong nakukuhang sagot.

I was about to open the door when I heard his cold voice. Yung boses niyang parang musika saaking tenga, ang sarap pakinggan. Pero sobrang lamig.

“Magpahatid ka nalang sa driver ko. Baka kung mapano ka.” He said. May isang ngiti ang sumilay sa aking labi pero agad din itong napawi nung muli ay bigla siyang magsalita. “Ayoko namang mapaaga matapos ang paghihirap mo, bitch.”

Bitch?

I smiled bitterly. Oh yes, Louee. I am a bitch. Isa akong malandi at maduming babae. Ganyan naman ako kababa sa paningin mo diba? Kahit anong pagpapaliwanag ko, hindi ka nakikinig. At kahit anong gawin ko, lage naman ako ang pangalawa jan sa puso mo. I will never be your number one. Never.

“Bye, Louee.” I whispered faintly and gave him a glance before closing the door. Isa-isang naglandasan ang mga luha ko sa pisngi pagkasara ko ng pinto. Ang sakit. Hindi ko alam kung anong kasalanan ko para maransan ang lahat ng ito. Am I a bad person?

Yes, you are, my subconcious mind mocked me. I gulped when a memory of the past flashed in my mind. Isang memorya na dahilan kung bakit gabi-gabi ay hindi ako makatulog. A memory that will haunt me to grave.

“I”m sorry. I’m so sorry.” I sobbed and went inside the car.

To be continued...