GEÇMİŞTEN GELEN GİZEMLİ

İzler Teker Teker geri Dönüyor...

...

      Fotoğraf kağıdını açmasıyla Su ve annesinin dona kalması bir oldu... 2 sene önce bir müzik festivalinde çekilmiş Su ve başını omzuna koyduğu erkek arkadaşı Ateşin fotosu çıkmıştır karşılarına. yüzündeki gülümsemenin yerini donuk bir ifade aldı bir kaç saniye sonra yavaşça yutkunan genç kız kağıdı masaya bırakıp annesine tuvalete gitmesi gerektiğini söyledi. Annesi Melek Hanım da dona kalmıştı, kızının hala Ateş ve onun fotolarını yanında taşıyıp taşımadığını çok merak etmişti fakat kızının üstüne gitmek istemiyordu, Su zaten bembeyaz olmuştu... Su lavaboda kafasını kapalı kapının arkasına dayamıştı. Kömür gözlerinden yaşlar çoktan akmıştı. Annesini mutfakta öylece bırakmak istemedi annesi içinde zor olduğunu çok iyi biliyordu çünkü. Kollarını lavabo ünitesine dayadı ve gözyaşlarını sildi güçsüzce. Mutfağa gittiğinde sanki hiç bir şey olmamış gibi davranmaya çalıştı ama her şey belli oluyordu gözlerinden ve kızarıklığından... Onu kendinden iyi tanıyan annesine şunları söyledi

-haydi annem çıkalım ben doydum.

*hızlı bir şekilde sandalyesinden çantasını alıp masaya yönelir*

*gitmemesi için ayağa kalkıp kızının sağ kolundan sakince çekerek*

- Su ben senin annenim baban dahil herkese inandırabilirsin kendini ama bana asla, bunu biliyorsun değil mi?  *Su kolunu geri çeker ve arkasına dönmemekte direnir.*   Bu konuyu tamamen hallettiğimizi sanıyordum, evet kolay değil canın yanacak ama yanında fotoğraflarınızı taşıman bize ve sana hiç de yardımcı olmayacak.

*Arkası dönük annesini dinleyen Su gözlerini yumar ve ağlamasını durdurmaya çalışır, arkasına döner*

-Yanımda taşımıyordum odamda yerde buldum. Anne ne zaman bitecek? Çok canım yanıyor en ufak bir hatırlatan şeyde. Neden ben bunları yaşadım? Neden ben? Neden o gitmek zorunda kaldı? çok erkendi, çok sağlıklıydı. Çok mutluydu, çok mutluyduk... Etrafına neşe saçan, kalbi iyilik dolu olan bir parlak ışıktı.

*Gözlerinden yaşlar yavaşça akarken gözü yere dalar*

* Anne eliyle kızının yavaşça omzuna dokunup sıvazlar*

-Kızım ne desen haklısın, ama allah'ın işine karışılmaz bir bildiği vardır, Eğer istersen terapinin devamı için Psikolog Ebru Hanımı arayabiliriz. Hemen bir randevu ayarlayabiliriz hatta hemen arı-

-HAYIR! İstemiyorum annecim teşekkür ederim ama gerek yok...

*Hüzünlü bir gülümsemeyle* Arada böyle özlemem çok doğal, Ebru Hanımın da dediği gibi değil mi? Yokluyor işte meleğim benim o, eskiden bir meleğim vardı, artık iki çok şanslıyım. Biri bana can veren canım annem, biri de bahtsız hikayemizin yarıda kaldığı hayatımın aşkı...

*Annesi çok duygulanarak sarılmak için uzanır ve Su kollarına atlar hemen, annesi eliyle Su'nun kafasını okşar yavaşça*

                                                                                                                                            DEVAM EDECEK...