ဆားယယ် [ အရိုင်းဆန်စွာ ပြေးလွှားခြင်း ]

Part 9(zawgyi)

ဝမ္႐ႊိက သူ႕ကို ျပန္မေျဖပဲ ဖုန္းနံပါတ္ကို ဆက္ႏွိပ္ေန၏။

က်န္ခ်န္ ေနာက္ စီးကရက္တစ္လိပ္ကိုထုတ္ၿပီး စီးကရက္ကို မီးညွိ၍ ႏႈတ္ခမ္းထက္တြင္ ေတ့လိုက္တယ္။ထို႔ေနာက္ၿခံစည္းရိုးေထာင့္နားတြင္ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္၍ ႏွင္းပုံမ်ားကို တုတ္တစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ေလွ်ာက္ျခစ္ေနလိုက္
သည္။

ဝမ္႐ႊိသည္ အနီးအနားတစ္ဝိုက္မွာ ဟို႔ဇီရွိေနသည့္ပုံစံမ်ိဳးျဖင့္ ဖုန္းကို တိုးတိုးေျပာေန၏။
"တာ့ေဖး,တာ့ေဖး...ဟို႔ဇီကငါတို႔ကိုလမ္းပိတ္ထားတယ္။ငါတို႔ ထြက္ေျပးလာတာ။ မရဘူး, ငါတို႔ ထြက္လာလို႔မရဘူး။ဟို႔ဇီက ေသြးထြက္တဲ့အထိအရိုက္ခံလိုက္ရတာကို ငါတို႔ဘယ္လို
ထြက္ေျပးလို႔ရမွာလဲ။ ဘယ္သူက အဲ့လို လုပ္ရဲမွာလဲ?။ ငါရယ္, က်န္ခ်န္ရယ္။"

ဝမ္႐ႊိ စကားေျပာေနရင္းႏွင့္ က်န္ခ်န္ကို လွမ္းၾကည့္လာသည္။

က်န္ခ်န္ မ်က္ႏွာေသျဖင့္ျပန္စိုက္ၾကည့္လိုက္
တယ္။သူက တစ္ဖက္သူေတြကိုမေၾကာက္ေပ
မယ့္၊ ဝမ္႐ႊိကေၾကာက္ေနခဲ့သည္။ဝမ္႐ႊိသည္ ထိုလူေတြကို ကပ်က္ကေခ်ာ္သြားမလုပ္သင့္
ေၾကာင္း ေတြးထားပုံရ၏။

အရင္ ေက်ာင္းမွာဆိုလွ်င္ သူက လတ္လ်ား
လတ္လ်ားႏွင့္ေနခဲ့တာျဖစ္ၿပီး၊အျခားသူမ်ားႏွင့္ရန္ၿငိဳးဖြဲ႕ျခင္းမရွိခဲ့ေခ်။ ရန္ၿငိဳးရန္စမ်ားလာလွ်င္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ရသည္။

ဖုန္းတစ္ဖက္မွာရွိေနသည့္ ကုေဖးကလည္းေတြးေတာေန၏။သူ လိုက္လာလွ်င္လည္း ရန္ပြဲကျဖစ္မည္ျဖစ္ၿပီး၊အက်ိဳးအေၾကာင္း
သင့္ျပန္စဥ္းစားၾကည့္သည့္အခါ၊ သူလိုက္သြားလွ်င္ ထိုရန္ပြဲသည္ တစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္
ႏွင့္ အဆုံးသတ္သြားမွာမဟုတ္ေပ။

...

"ကုေဖးက ခဏေနရင္ ေရာက္လိမ့္မယ္။"
ဝမ္႐ႊိက ဖုန္းခ်ၿပီးသည့္အခါ သူ႕ေျခေထာက္ေတြႏွင့္အမွိုက္ပုံကိုထိုးဆြေန၏။
"သူက သူညီမေလးကို ေခါက္ဆြဲလိုက္ဝယ္ေကြၽးေနတာ။ သူတို႔စားလို႔ မၿပီးေသးဘူး။"

"......"
က်န္ခ်န္ ေျပာစရာစကားေပ်ာက္ရွသြားတယ္။

ဝမ္႐ႊိသည္ အမွိုက္ပုံႏွင့္မီတာတစ္ဝက္ေက်ာ္မွာရွိသည့္ သစ္သားတုတ္ေခ်ာင္းကို ရွာေတြ႕သြားသည္။သူက တုတ္တေခ်ာင္းကိုကိုင္ၿပီး အမွိုက္ပုံထဲမွာ အခ်ိန္အၾကာႀကီး လွန္ေလွာ ရွာေဖြေနၿပီးေနာက္၊ပ်က္စီးယိုယြင္းေနေသာ
သုံးေခ်ာင္းေထာက္ခုံတစ္လုံးရွာေတြ႕လာ၏။