sadece 15 dakika|kısa hikâye

1.0 'final'

Yaklaşık iki aydır hiç kimseyi dövmüyordum. Yani son olanlardan sonra bu işten mecburen uzaklaşmıştım.

Kızlarımızın kanının yerde kalmayacağına emindim.

Ülkemiz çok kötü bir durumdaydı. Hergün en az 2 kadının öldürüldüğünü haberlerde görüyorduk. Eskiden haftada 1 veya 2 olan şey artık 8-9 olmuştu.

Kadınlar vahşice öldürülüp intihar süsü veriliyordu. Hayvanlar hunharca acı çekiyordu ama nefs-i müdafaa deniliyordu. Artık öyle olmuştu ki erkekler bile tacize uğruyordu.

Yaşanılmaz bir dünyada yaşamaya çalışıyorduk.

"Ne düşünüyorsun Arsal'ım?"

"Sence Cihangir? Baksana şu habere, yine bir kadın evinin balkonundan düşüyor. Şu görüntüye bak, sence intihar mı ediyor? İnanıyor musun buna? Kızın bilinci yerinde bile değil, direkt olarak kafası yere çakılıyor ve kız hiç tepki göstermiyor. Bir de buna intihar diyorlar."

Gözlerim dolmuştu. "Biliyorum, Twitter'da da çok tepki gösterdiler. Kimse Derin'in intihar ettiğine inanmıyor. Ne olacak bilmiyorum."

Dünya öyle boktan, öyle çekilmez olmuştu ki ben artık yaşamak istemiyordum.

"Üzülme, elbet birgün dünya iyi bir yer olacak."

"Güleyim de boşa gitmesin. Saçmalama. Bu dünya mı iyi olacak ha ha ha."

"Arsal.."

Gözyaşları arasında gülümsedim.

"İyi ki varsın Cihangir. İyi ki benimlesin.."

"Sen de Arsal'ım, sen de kurban olduğum.."

bitti.

ciğerim yanıyor şu dünyanın haline

Arsal çok haklı, Cihangir çok masum, biz çok güçlüyüz.

Başaracağız, Türkiye dahil tüm dünyayı çekilir hâle getireceğiz
bunu beraber yapacağız

sizi seviyorum, kendinize güzel bakın.

♡♡