Παγωμένος Έρωτας

Κεφάλαιο 1ο:

Όταν πατινάρω, ξεχνώ. Τα μυαλό μου σταματά από την αγχώδη και συνεχή λειτουργία του. Το σώμα μου κινείται στον ρυθμό, που το μυαλό μου τραγουδάει για εκείνο. Δεν νιώθω κούραση. Παρά μόνο αν κάποιος με διακόψει και το μυαλό μου πάψει να τραγουδά αυτόν τον ρυθμό που τόσο αγαπώ. Μπορώ να ξεφύγω από την πραγματικότητα και να ζήσω σε έναν άλλον κόσμο. Σε έναν κόσμο καθόλου ψεύτικο κι εξωπραγματικό. Σε έναν κόσμο πέρα για πέρα αληθινό. Σε έναν κόσμο που λέγεται πάγος. Γλυστράω σαν χέλι με τα παγοπέδιλα μου διασχίζοντας την λεία και παγωμένη επιφάνεια του παγοδρομίου, παρατηρώντας σπιθαμή προς σπιθαμή της χαρακιές που αφήνουν τα κοφτερά σίδερα κάτω από τα παγοπέδιλα μου στον πάγο, καθώς και το ελάχιστο χιόνι που ξεπηδά από εκεί κάθε φορά που προσγειώνομαι από ένα διπλό σάλχο. Μπορώ να δω τον εαυτό μου να χορεύει αν κοιτάξω προσεκτικά. Ο πάγος είναι σαν καθρέφτης. Πολλές φορές με εμποδίζουν οι χαρακιές και το ψηλό χιόνι που είναι πεταμένο από εδώ κι από εκεί. Όταν όμως οι χαρακιές δεν φαίνονται τόσο έντονα και το χιόνι έχει γίνει ένα με τον πάγο τότε μπορώ να με δω. Μπορώ να με δω να χορεύω, όπως με βλέπουν όλοι οι άλλοι. Ίσως από μια διαφορετική και ασυνήθιστη οπτική γωνία, όμως και πάλι μπορώ. Είμαι αρκετά καλός. Και καμαρώνω τον εαυτό μου κάθε φορά που βελτιώνω μια κίνηση, η οποία με δυσκόλευε τόσο στην αρχή.

Τώρα όμως είναι διαφορετικά. Πατινάρω και δεν ξεχνώ. Δεν ξεχνώ πως υπάρχει κοινό. Δεν μπορώ να αγνοήσω το γεγονός ότι εκατομμύρια άνθρωποι έχουν στρέψει το βλέμμα τους προς τα εμένα και με κοιτούν, και με κρίνουν. Νιώθω μια πίεση μέσα στο στήθος μου η οποία ανεβαίνει προς τα πάνω, σαν εμετός. Ύπουλος και αηδιαστικός. Δεν γλιστράω σαν χέλι, μάλλον σαν το σαλιγκάρι θα έλεγα. Οι κινήσεις μου είναι αργές και προσεκτικές με αποτέλεσμα να μοιάζουν και μηχανικές. Η παρτενέρ μου, Κλόι Γκραντ, χορεύει στο πλευρό μου. Τα πάει καλύτερα από εμένα, με αποτέλεσμα να κλέβει όλη την παράσταση. Όμως είναι κι αυτή αγχομένη. Το βλέπω στο πρόσωπο της. Είναι έτοιμη να βάλει τα κλάματα. Τα μάγουλα της έχουν πάρει ένα έντονο ροδαλό χρώμα. Τα καστανά μαλλιά της έχουν χαλάσει και η αφέλειες πέφτουν στο πρόσωπο της καλύπτοντας ελαφρώς τα μάτια της. Είναι ιδρωμένη. Όπως κι εγώ άλλωστε.

Πέρα από αυτό το άγχος, το μυαλό μου, το οποίο για άλλη μια φορά λειτουργεί πυρετωδώς χωρίς κανέναν απολύτως λόγο, κυλάει προς τα δεξιά προσπαθόντας να ελέγξει την κατάσταση του δεύτερου ζευγαριού που χορεύει δίπλα μας. Είναι ο Σάμιουελ Μόργκαν και η Άμπιγκεϊλ Στιούαρτ. Η κατάσταση δεν είναι και τόσο τραγική από την μεριά τους. Αν και ο Σαμ φαίνεται κάπως περίεργος η Άμπιγκεϊλ φαίνεται να μπορεί να κρατήσει την ψυχραιμία της, όπως κάνει πάντα άλλωστε. Η παγοδρομία τετράδας είναι ένα από τα πιο δύσκολα είδη του καλλιτεχνικού πατινάζ. Η δυσκολία βρίσκεται στον συγχρονισμό. Πρέπει να μπορείς να συγχρονιστείς με τον/την παρτενέρ σου και παράλληλα να παρατηρείς και τις κινήσεις του διπλανού ζευγαριού ώστε να ξέρεις ότι πηγαίνετε με τον ίδιο ρυθμό και ότι φαίνεστε ομοιόμορφα. Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο δυσκολεύομαι. Όπως και πολλοί άλλοι. Είμαι άνθρωπος που πανικοβάλλεται εύκολα. Και όταν πανικοβάλλομαι πάντα τα θαλασσώνω. Καθώς μένω να παρατηρώ τον Σαμ και την Άμπιγκεϊλ ξεχνώ το λιφτ που ετοιμάζομαι να κάνω μαζί με την Κλόι.