Love and destiny

Κεφάλαιο 6

«Θεωρείσαι ένοχη» μού ψυθίρισε. Όλοι οι παρευρισκόμενοι μάς κοιτούσαν, μα κανένας από τους δύο δεν φαινόταν να δίνει σημασία. Εκείνη την στιγμή ήμασταν εγώ, αυτός και τα κακά μαντάτα που επρόκειτο να μου πει. Ο χρόνος έμοιαζε να έχει παγώσει.

«Έ-ενοχη;» τραύλισα εγώ μην μπορώντας να κατανοήσω τον λόγο που με κατηγορούσε.

«Ένοχη για την επανεμφάνιση δαιμόνων και τεράτων και δεύτερον....για το ότι με επανέφερες στην ζωή. Μόνο ένας Δαίμονας θα μπορούσε να τα συνδυάσει και τα δύο. Τι μας κρύβεις;»

Οι λέξεις του με πλήγωσαν. Με θεωρούσε Δαίμονα κι αυτό ήταν το πιο άσχημο πράγμα που θα μπορούσε κάποιος να πιστέψει για μένα, πόσο μάλλον εκείνος. Άραγε ευθείνονταν αποκλειστικά εκείνοι οι δύο άνδρες που μπήκαν στα διαμερίσματά του βάζοντάς του ιδέες ή όντως είχα μέσα μου κάτι διαβολικό; Δεν ήξερα την απάντηση, αγαπητέ αναγνώστη. Κανένας δεν ήξερε.

«Δεν κρύβω τίποτα από κανέναν. Ό,τι ξέρετε εσείς, ξέρω κι εγώ» απάντησα κουνώντας απαλά το κεφάλι μου.

Από εκεί και έπειτα, έστρεψε την προσοχή του στα λιγοστά πρόσωπα που βρίσκονταν μαζί μας. Χωρίς να μου απαντήσει, χωρίς να πει το παραμικρό. Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο – να συζητάς με κάποιον για κάτι άσχημο που έχει συνδεθεί με το πρόσωπό σου ή να σε κατηγορεί κάποιος για κάτι και στην πορεία να αγνοεί την δική σου πλευρά;

Από εκείνη την ημέρα, η καρδιά μου βάρυνε και το χαμόγελό μου έσβησε. Δεν ήξερα ούτε τα μισά απ'όσα ξέρω σήμερα, με αποτέλεσμα να πέσω σε βαθιά μελαγχολία και να ζω μηχανικά, θα έλεγε κανείς. Οι περισσότερες αναμνήσεις μου από εκεί και έπειτα είναι θολές και όλα τα ζούσα σαν σε όνειρο – κι αυτό με την κακή έννοια. Γι'αυτό , αγαπητέ αναγνώστη, όσα πρόκεται να διαβάσεις δεν θα είναι γραμμένα ούτε με ιδιαίτερη ακρίβεια ούτε θα είναι και κάτι ιδιαίτερα ευχάριστο – τουλάχιστον ως επί το πλείστον.

Από εκείνο το σημείο και μετά θυμάμαι τον Guan Yu να αναφέρεται σε μια τραγωδία που χτύπησε την οικογένειά του. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του συνέβη αμέσως μόλις έπεσε σε λήθαργο και λόγο της κατάστασης ήταν ανίκανος να επέμβη. Με λίγα λόγια, την θέση του ανέλαβε η αδερφή του, Yuan Tong, η οποία σιγά σιγά τρελάθηκε και δολοφόνησε την οικογένειά τους. Η ίδια της δεν άντεξε και πολύ. Μερικές μέρες αργότερα αποφάσισε να αφαιρέσει την ίδια της την ζωή. Με ένα σχοινί πλεγμένο από τους καλύτερους ράφτες – ξωτικά και με ένα αποχεραιτηστίριο σημείωμα καρφιτσωμένο στον γιακά του κιμονό της, κρεμάστηκε στο κοντινότερο δέντρο στην αυλή του παλατιού της.

Έτσι, χιλιάδες χρόνια μετά ο αγαπημένος μου βρίσκει τον εαυτό του μόνο, μπερδεμένο, σε έναν κόσμο που το κακό ξαναχτυπά. Και το χειρότερο απ'όλα ; Δεν είναι έτοιμος να το αντιμετωπίσει ακόμα. Ούτε σωματικά ούτε ψυχικά. Γιατροί έμπαιναν συχνά πυκνά στο δωμάτιό του συχνά πυκνά και του έδιναν ό,τι μπορείς να φανταστείς : φρούτα, τροφές πλούσιες σε βιταμίνες, τσάι, φάρμακα για τον ύπνο. .. Άραγε έφταναν όλα αυτά;

Ποιος νοιάζεται, όμως; Ο κόσμος ήδη καταστρεφόταν πάλι κι απλώς τον προετοίμαζαν ξανά για κάτι τρομερό. Πού να ξεραν όμως ότι παρ'όλες τις φροντίδες τους, ο Guan Yu υπέφερε πολύ. Κι αυτό το έμαθα όταν ένα βράδυ μπήκα κρυφά στα διαμερίσματά του και τον βρήκα για ακόμα μια φορά παγωμένο.

Έτρεξα κοντά του χωρίς δεύτερη σκέψη. Μόλις τον έφτασα, έπεσα στα γόνατα και ακούμπησα τις παλάμες μου στο παγωμένο στήθος του. Σαν ξωτικό που είμαι, χρησιμοποίησα τις θεϊκές μου δυνάμεις και προσπάθησα να τον ζεστάνω. Αυτήν την φορά, δεν μου ήταν τόσο εύκολο να τον επαναφέρω στην ζωή. Μου ήταν τόσο δύσκολο και εξαντλητικό που λυποθήμισα και έπεσα στην αγκαλιά του.

Το μόνο που θυμάμαι από δω και πέρα είναι τα χέρια του που έσφιξαν τρυφερά τα δικά μου, ίσως ως ένδειξη ότι και πάλι τα κατάφερα.

Αυτό ήταν.

Ήμουν επισήμως ερωτευμένη και έτοιμη να θυσιάσω τα πάντα για τον αγαπημένο μου.

//Για δείτε ποιος είπε να εμφανιστεί μετά από καιρό :( Ελπίζω να είστε όλες και όλοι καλά.... Θα προσπαθήσω να γράψω κι άλλα κεφάλαια μέσα στις επόμενες μέρες, μείνετε συντονισμένοι :) //