Ongezout (BoyxBoy)

28.

Welkom, gegroet. Ik ben er weer. Inmiddels is mijn scriptie ingeleverd en heb ik soort van vakantie. Naast werken, naast sociaal doen, naast voorbereiden op mijn toekomstige baan als logopediste. 

Hoe dan ook. Ik heb gisternacht in de 2000 woorden geschreven voor Ongezout. Ik was zeer tevreden, want ik heb het plot erin verwerkt. (ERIN). Of tenminste, iets wat uitgeschreven moest worden voor mijn idee.

Zo'n 5/6 jaar geleden, toen ik Jongensdroom schreef, maakte ik met gemak hoofdstukken die bestonden uit 3000-4000 woorden. Waar dat talent is gebleven, vraag ik me af. 

Samenvatting:
Erin heeft aan de ouders van Dante vertelt dat hij met Dante heeft gezoend. Toen Dante thuis kwam, stonden zijn tassen klaar. Hij mocht vertrekken.

Pov Erin 

"Weet je zeker dat we goed rijden?"

Mijn ogen zijn gefixeerd op de weg. Naast me hoor ik Julian een 'ja' mompelen, maar ik ben niet geheel zeker van de zaak. Zoektocht 'Dante' is van start gegaan, onder begeleiding van de snapchatmap.

De afgelopen week heb ik Dante niet meer op school gezien. En dat zat me niet geheel lekker, kan ik je vertellen. Ergens had ik het idee dat ik het hele zoen-akkefietje maar beter niet aan zijn ouders kon vertellen. Scarlett bevestigde mijn gedachtegang. Toen ik haar schoorvoetend vertelde wat er was gebeurt tussen mij en Dante, had ze me met ongeloof aangekeken. "Ik vond Dante al gemeen, maar jij match hem perfect." Riep ze hoofdschuddend. Ik keek haar geschrokken aan en raadde haar vervolgens aan dat ze maar geen liefdeskoppels moest gaan matchen als beroep. Want hoezo pas ik bij Dante? Heeft ze die jongen wel eens goed bekeken?

Hij loopt dagelijks in een jogginsbroek en een simpel shirtje.

Oké, mij hoor je niet klagen.

Uiteindelijk heb ik Julian ingeschakeld. Het leek me logisch dat Julian wist waar zijn beste vriend uithing. En dat is hoe we eindigden op Dantes locatie. Via Snapchat.

"Het is wel een bijzondere locatie." Merkt Julian op.

We rijden door het bos. Ik vraag me sterk af wat Dante in het bos te zoeken heeft.

"Nogal," mompel ik. "Hoe lang geleden is hij hier geweest?"

Julian wijst op zijn snapchatkaart en drukt het poppetje van Dante aan. '3 dagen geleden in Hiedebos', geeft de kaart aan.

"Oh," begin ik.

"Redelijk accuraat." Stemt Julian in.

Mijn wenkbrauwen trekken zich samen en ik schud mijn hoofd driftig. "Ik denk niet dat dit accuraat is, ik bedoel.. Wat moet Dante hier, chillen met de boselfen?"

"Nouja, als je even nadenkt over wat je hem hebt aangedaan. Hoogstwaarschijnlijk hangt hij aan de hoogste boom."

Mijn mond klapt open en ik kijk gechoqueerd Julian zijn kant op. "Kan je voor een seconde normaal nadenken?" Mijn hart begint als een gek te kloppen. Wat als Dante zichzelf iets heeft aangedaan door mijn actie? Ik denk niet dat ik mezelf dat ooit kan vergeven. Ja, het was verkeerd om hem uit de kast te duwen maar ik had het nooit zo bedoeld. Ik wilde hem heel subtiel een duwtje in de rug geven. Niet een schop van een klif. Of in dit geval van een boom.

Mijn handen worden zweterig. "Denk je dat hij zichzelf wat heeft aangedaan?"

Julian kijkt vreemd op. "Dante?"

"Ja, met je hoogste boom verwijzing?!"

"Ik bedoelde meer dat hij wellicht een boomhut aan het bouwen is, daar was hij vroeger erg goed in."