De scheppingstenen

Proloog

Zou er ergens buiten ons universum nog een wereld bestaan? Velen zouden spontaan met hun ogen draaien of me luidkeels beginnen uitlachen als ik een dergelijke veel te diepzinnige vraag stel. Ik vraag me af waarom. Waarom is de gedachte dat er 'meer' zou zijn voor velen zo onrealistisch? Als er een grenzeloos universum met oneindig veel planeten als de onze bestaat, is het dan niet net logisch, of op zijn minst denkbaar, dat er zo meerderen zijn?

Ik probeer me wel eens in te beelden hoe zo een andere wereld er zou uitzien. Bestaat er misschien een hemel waar we allemaal samen gelukkig kunnen zijn en nooit echt dood hoeven te gaan. Waar we kunnen blijven zolang we willen en al onze dierbaren kunnen terugzien. En is er dan ook een hel waar alle zondaars terechtkomen en er worden gekweld met een eenzaam en eindeloos bestaan. Ik betwijfel het. Ik vermoed dat een andere wereld niet zo zwart-wit zou zijn als de meeste traditionele religies het naar voren brengen. Maar dat is dan ook het enige dat ik echt durf te vermoeden. Of zo een andere wereld werkelijk bestaat en hoe die er dan uitziet zal voor ons altijd een raadsel blijven. Velen van ons hebben schrik van de dood en klampen zich vast aan de gedachte dat we na de dood in zo een wereld terechtkomen. Misschien is dat wel zo. Ik wil zeker niet de strenge logicus zijn die mensen dergelijke hoop ontneemt. Natuurlijk heeft de strenge logicus wel een sterk argument: als er werkelijk iets is na de dood zal niemand het ooit kunnen navertellen. Dan hebben de gelovigen toch altijd gelijk?  

Of zijn er toch manieren om dit te weten te komen onder de levenden? Ik heb wel al eens gehoord over mensen die zich hun vorig leven denken te herinneren. Mensen die het gevoel hebben in een ander lichaam te hebben geleefd, of zelfs beweren ooit een dier te zijn geweest. Hoewel ik begrijp dat deze personen meestal worden bestempeld als idioten of aandachtszoekers, ben ik toch geïntegreerd door het idee. Wat als één van al deze 'aandachtszoekers' werkelijk een vorig leven heeft gehad? Wat als wij allemaal al meerdere levens hebben gehad en slechts enkelen, vanwege een foutje in de matrix, het zich nog herinneren? Misschien hebben onze dromen hier iets mee te maken. Als we slapen geraken we in een soort van spirituele fase waarin we fragmenten van een vorig, volgend of een leven in een andere dimensie, zien. Dit is waarschijnlijk wat vergezocht. Of niet?

Ik denk dat hierover discussiëren zinloos is. Het gaat hier niet over juist of fout, waar of niet waar. Tenzij de wetenschap in de toekomst met zeer interessante ontdekkingen komt, zullen we nooit met zekerheid kunnen zeggen of er een andere wereld bestaat. Het gaat hier over fantasie en hoop. Het feit dat we nooit echt kunnen weten of er een andere dimensie is, is misschien net een voordeel. Het zet ons aan het denken. Het prikkelt onze creativiteit en laat ons toe onze eigen werelden te creëren. 

Terwijl ik wacht tot mijn thee warm is doe ik enkele push-ups en sit-ups. Een gemakkelijke en snelle manier om toch aan mijn dagelijkse portie beweging te komen. Bij mijn achttiende push-up voel ik ineens felle pijnscheuten aan mijn slaap. Ik duw mezelf recht en probeer met mijn hand lichtjes mijn hoofd te masseren. Dit gebeurt wel vaker. Ik denk dan altijd dat er iets ernstig met me aan de hand is maar blijkbaar is dit een normaal en veelvoorkomend fenomeen. 

Ik pak mijn tas opgewarmd water uit de microgolfoven en grabbel in de hoekkast naar een zakje muntthee. Perfect om de hersenen te stimuleren. En hopelijk ook om de pijnscheuten weg te houden. Ik slof, terwijl ik mijn veel te volle tas thee waterpas omhoog hou, voorzichtig naar boven om op de trap dan toch weer enkele druppels heet water over mijn hand te morsen. Via mijn kamer schuif ik mijn vliegenraam open en zet ik me op een eenpersoons zeteltje op mijn balkon. Ik zet mijn thee langs mij op een tafeltje en steek een witte kaars aan. Mijn voeten leg ik voor mij op een ander zeteltje. Ik slurp wat van mijn thee en zet ze voorzichtig terug op het tafeltje. Ik staar naar buiten. Na een tijdje beginnen mijn ogen te wennen aan het donker en kan ik steeds meer dingen waarnemen. Onze kat zit in sfinx-houding op het muurtje haar terrein te bewaken. Buiten het geritsel van enkele bomen en af en toe het zachte geruis van de auto's op de grote baan verderop hoor ik niets. 

De stilte ontspant mij volledig. Ik staar naar boven en zie tientallen sterren. Echter, als ik blijf kijken, lijken deze sterren zich te vermenigvuldigen. Achter en langs deze sterren verschijnen allemaal andere sterren. Ik herken het 'steelpannetje' waar ik met mijn beste vriend op een zatte avond altijd naar zoek. Ineens komen de pijnscheuten in mijn slaap terug. Dit keer ook aan de andere kant. In volledige zen-modus zijnde, til ik zachtjes mijn handen omhoog en masseer ik voorzichtig mijn beide slapen. Mijn keel is kurkdroog maar het reiken naar mijn thee om daar vervolgens van te drinken lijkt momenteel een enorme opdracht en zou me bovendien volledig uit mijn zen-modus halen. Ik bijt mijn onderkaak hard tegen mijn bovenkaak waardoor mijn spieren van mijn wangen tot mijn slapen zich opspannen. Ondanks dat mijn armen terug op mijn schoot liggen merk ik dat ik nog steeds naar de sterrenhemel staar. Het is ongelooflijk hoe groot het heelal is. Hoe klein we eigenlijk zijn. Ik verdwaal in mijn gedachten. De sterren lijken één voor één te verdwijnen.