Damsel in Disguise

~~~ Chapter 42 ~~~

FOURTY TWO

Now that Ate Kylie told us what really happened, mas lalo akong nagambala. My Dad was sick, kaya niya ako pinapabalik. Ako lang, ngunit ng sinabi ko kila Manager na kung gusto nilang manatili ay kaya ko namang umalis mag-isa, at nagalit lamang sila.

Kahit papaano, sa kalagitnaan ng pagguho ng maliit kong mundo ay may magandang nangyari. Kahit papaano ay pakiramdam ko, ayos na ako.

Kasalukuyan kaming nasa van ngayon, si Trix ay tahimik na umiiyak, kahit hindi ko pa lingunin ay alam ko na. Si Flynn ay malalim ang iniisip, at si Belle na umaaktong maayos lamang ang lahat dahil iyon ang dapat na mangyari.

Ako? Kahit anong gawin ko tuloy sa pagragasa ang mga luha ko sa mga walang emosyon kong mata na tila ba talon sa pag-agos. I'm still human, anyway. I'm not liking what's going on with my life.

I'm hurting. I'm hurting because I felt alive being 'Gail'. I'm hurting because I'm hurting when I should just mind taking care of my sick father. I'm hurting because I wanted to stay. But I also wanted to leave.

I'm hurting because I'm torn. I'm torn between living in lie or in truth.

Pagkabalik na'min sa mansion ay kumuha ako ng walang laman na karton. Nilagay ko doon lahat ng gamit ni 'Gail' pati ang lumang phone ko. Lahat-lahat, pati ang pang disguise ko. I don't know when I'll be back, or if ever we'll be back.

Pagkatapos ay tumulak na kami papuntang airport. Lahat kami ay tahimik na naglalakad sa airport ngunit huminto ako at hinarap sila.

"Hindi niyo ito kailangang gawin," Utas ko at tinitigan sila. Flynn sighed.

"This is right, go on." Aniya at muling naglakad and of course, pag ginusto nila ay wala na akong magagawa.

"We're back," Sambit ni Trix at malungkot na ngumiti. Sumakay kami sa private plane at agad na lumipad papuntang South Korea.

Nakakalungkot na sa ganitong paraan kami umalis. Ngunit naisip kong kahit papaano, nakapagsama-sama muna kami. Kaya lang hindi maganda ang pikikipag-usap kila Kent. I know they don't mean those. Kahit papaano ay nakilala na na'min sila.

But my Dad? How is he? Is he doing alright? Hindi naman siguro gano'n kalala ang sakit niya? What if... No. That's not going to happen. Ilang beses lanang kami nagkakasama sa isang taon. Hindi ko kakayanin 'yon. Dear God, I'll make sure na pangangalagaan ko na ang lahat. I won't be selfish for my freedom, anymore. I'll stay here, I'll stay here and 'Gail' would never come back no more.

Nakarating na kami sa Incheon airport. Agad akong naglakad ng tulala ngunot agad rin naman akong sinundan nila Manager. Tinapik nito ang balikat ko, "He'll be alright," Aniya. Tumango lanang ako at sumakay na kami sa aming sundo. Hindi ko man lanang napansi ang ibang fans na kumakaway sa amin. But I'm not guilty, that's much better kaysa hindi ko sila masatisfy dahil sa pagiging wala sa sarili ko ngayon.

Hindi na kami dumiretso pa sa mansion na'min dito, agad kaming tumulak papuntang hospital. Naramdaman ko ang pares ng palad na humawak sa kamay kong kusang hindi mapakali. Tinignan ko ang may ari nito at sinalubong ng mga mata ko ang mga mata ni Flynn. Samu't sari rin ang mga emosyon doon. She must be feeling sad, too.

Nang dumating kami sa hospital ay agad akong humangos. Niyakap ko agad ang nanay ko nang makita ito. Tears automatically fell into my emotionless eyes. How could it not show any emotions when I'm already feeling like a wreck?