GÖZYAŞI MEZARLIĞI ( Köle)

2.BÖLÜM "GİZEMLİ SES"

Bedenim kaskatı kesildi. Kanım damarlarımda dondu. Bilinçsizce attığım çığlığın ardından hızla karşıya geçtim. Boş bir şekilde duran bank içimi korkutucu bir panikle doldurdu. Gecenin sessizliğini bozan şey acı dolu ses tonum oldu.

" ÇİSEM!"

diye fısıldadım ağlamaklı bir sesle.

" ÇİSEM? Nereye kayboldu bu kız? Az önce buradaydı. "

Bir kez daha feryat ettim, gördüğüm manzaranın gerçekliğine inanamıyormuşçasına.

" ÇİSEM? "

Ellerim titreyen dudaklarımın üzerine kapandığında gözlerim belki bir umut Çisemi görebilme olasılığıyla etrafı taradım. Yabancı bir ülkenin yabancı bir şehrinde alkollü haliyle nereye kayboldu bu kız. Kesin başına bir şey geldi.

Böylesi güzel bir gecenin sonu, bu kadar kötü bitmemeliydi.

Belki okula gitmiştir umuduyla okula doğru koştum. Okulun bahçe kapısından girerek bahçeye göz gezdirdim kimse yoktu. Okulun kapısına yöneldim ama kapı kilitliydi.

" ÇİSEM?"

" ÇİSEM beni duyuyormusun. Orada mısın?"

Sabırsızlıkla kapıyı çalmaya başladım. Ama ne kapıyı açan vardı nede Çisem den bir iz. Belliki Çisem burada değildi. Okuldan umudumu keserek telefonuma yöneldim ve Çisemi aradım ama telefonu kapalıydı. Bir ihtimal görme umuduyla bir kaç mesaj attım ve telefonumu cebime koydum.

Çaresizlikle etrafıma bakınarak eve doğru yürümeye başladım. Belki eve gitmişti, bu ihtimal ne kadar düşük olsada başka şansım yoktu. Ana caddeye ilerledim ve oradan bir taksiye binerek evin adresini verdim.

Taksi oturduğum apartmanın önünde durunca ücreti ödeyip indim ve apartmana girdim. Acele bir şekilde merdivenleri ikişer üçer çıkarak dairemizin bulunduğu kata geldim ve durdum. Koşturmaktan nefes nefese kaldığım için bir süre nefesimi düzene sokmaya çalıştım.

Nefesim düzene girer girmez çantamdan aldığım anahtarla kapıyı açtım ve endişeli bedenimi eve sokarak kapıyı arkamdan kapatıp odaları gezmeye, kontrol etmeye başladım.

" ÇİSEM!"

"ÇİSEM Evde misin sesimi duyuyor musun?"

Bütün odalara baktım ama Çisem yoktu.
Ansızın yere diz çöktüm, ve içimdeki çaresizlik duygusuyla mücadele etmeye çalıştım. Ama daha fazla dayanamadım ve çaresizlikle olan mücadelemi kaybettim.

Sol gözümden bir damla yaş intihar etti usulca. Sağ gözümde akmayı bekleyen yaşta onu takip etti. Gözyaşlarım yaşadığım acının dışa vurumuydu. Gecenin karanlığına bir hıçkırık sesi firar etti dudaklarımdan.

Ve ben Annesini kaybetmiş bir bebek, bebeğini kaybetmiş bir anne gibi ağlamaya başladım.

Annemdi o benim, Annesiydim ben onun. Yeri geldiğinde birbirimize şefkatle kucaklayan bir anne, yeri geldiğinde başını okşayan bir baba olmuştuk. Annemi, her şeyimi kaybetmiştim ben.

Kaybetmişliğin verdiği acıyla aciz bedenim soğuk zemine serildi. Aklım almıyordu, bir anda nereye kaybolurdu bir kız.

Polise gitmeli, bir an önce kayıp başvurusu yapmalıydım. Ama bedenim sarsıla sarsıla ağlarken bu pek mümkün değildi. Bedenimin serildiği soğuğu damarlarıma kadar işleyen zeminden zorda olsa kalkmayı başardım.