Havanın kemiklerime kadar işleyen soğukluğuyla beraber evimizin üzerinde bulunduğu caddede aheste aheste yürüyordum. Boynumda Bayan Rukiye teyzenin ördüğü bir atkı vardı. Bayan Rukiye teyze her ne kadar çok sevecen biri olsa da biraz garip bir kadındı, belki de ben öyle hissediyordum. Neyse Bayan Rukiye teyze geçen yaz öldü zaten. Tanrıya onun için dua ediyorum. Umarım yattığı yerde mutludur. Aslında ben tanrıya inanmam ama Müslümanım. Bunu söylediğim zaman insanlar benimle alay ediyorlar. Anlamıyorum, hem tanrıya inanmayıp hem de Müslüman olunmuyor mu? Dostum insanlar gerçekten çok garip. O uzun caddede yürümeye devam ediyordum. Yağmur çiselemeye başlamıştı. Olamaz! Hayır! Ben ıslanmaktan nefret ederim. Neyse ki Bayan Rukiye teyzenin atkısı yardımıma koştu. Atkıyı kafama iyice sardım ve cadde üzerindeki yolculuğuma devam ettim. Evim zaten yakınlardaydı. "Kim bilir annem ne güzel yemekler yapmıştır." diyip kendi kendime huzur veriyordum. Neyse ki eve varmıştım. Kapıyı açıp içeri girdim. Anneme ve babama selam verdim. Wow o da nesi bir misafir. "Pek de yakışıklıymış" dedim içimden. Annem mutfaktaydı, ona içerdeki fevkalade yakışıklı, genç beyin kim olduğunu sordum. Annem onun uzaktan bir akrabamız olduğunu söyledi. Benim şaşkınlığıma şaşkınlık katılmıştı. Bizim akrabamız, o çocuk. Neredeyse tanrının varlığına bile inanabilirdim onu görünce.
