Ο δικός μου μπάτσος 2

||•κεφ.5ο•||

Έκανα μια βόλτα μέσα στο δωμάτιο καθώς κοίταγα τριγύρω.

Δεν την εντόπισα πουθενά

«καθαρό από ότι φαίνεται» είπα για να μην καρφωθω στα παιδιά και βγήκα έξω

«όλα καλά?» με ρώτησε ο Στέφανος
«ναι από οτι βλεπω» απάντησα και εκείνη τη στιγμή άκουσα έναν ήχο από το δωμάτιο

Κοίταξα τον Στέφανο και είχε μείνει κόκκαλο στην αρχή αλλά μετά μου χαμογέλασε αμήχανα.

«από τον αέρα τρίζουν οι λάμπες» απάντησε και ενευσα αβέβαιος

«λοιπόν να φεύγω» είπα
«και καλά θα κάνεις, μην σε αποσχολουμε με τις μαλακιες μας» είπε και με έσπρωξε προς τη έξοδο

«λοιπόν τα λέμε» είπα και μπήκα στο αμάξι

Φερόταν πολύ περίεργα σήμερα ο Στέφανος.

Το χειρότερο είναι ότι δεν βρήκα κάτι για εκείνη και αυτό είναι που με νευριάζει.

Έβγαλα από την τσέπη μου την κορδέλα και την κοίταξα.

Έσφιξα τη λαβή μου και κοίταξα ξανά στον δρόμο.

«θα την ψάξεις, δεν θα την ψάξεις» μονολογισα στον εαυτό μου

Το κινητό μου χτύπησε και το γύρισα για να δω ποιος με καλεί.

Όταν είδα το όνομα της Γεωργίας να αναγράφεται στην οθόνη το απενεργοποίησα αμέσως.

Δεν μπορώ να έχω και εκείνη πάνω από το κεφάλι μου.

Θεοφανία

Πριν φύγει άκουσα την συζήτηση του με τον Στέφανο.

Το παιδί δεν κατέχει την ηθοποιία, είναι φανερό σε αντίθεση με εμένα.

Τι να κάνουμε?

Άλλοι βγαίνουν χαρισματικοί και άλλοι...

Ανοιξα την πόρτα και στερεωθηκα πάνω της με κλειστά τα μάτια περιμένοντας να μπει μέσα ο Στέφανος

Άκουσα την πόρτα να κλείνει και ανοιξα τα μάτια μου και τον κοίταξα.

«γιατί με κοιτάς έτσι?» ρώτησε αμήχανα

«μέχρι και η γάτα μου θα καταλάβαινε ότι πετάς παπατζες και ότι κάτι τρέχει» έτριξα

«ε συγγνώμη κι ολας αλλά δεν το έχω με τα ψέμματα» είπε

«να και το ανέκδοτο της ημέρας» είπα και αφού κάθισα στον καναπέ δίπλα από την Ελπίδα πήρα το κεσεδακι με τη μπύρα μου