Damsel in Disguise

~~~ Chapter 41 ~~~

The only noises we can hear are from the roar of the crystal sea and from the chirping birds. Cold wind hugged my skin, leaving it with chills. However, I am an ice, that no one could ever break.

Ilang minuto pa ay nag-umpisa ng lumiwanag. The sunrise is creating a beautiful hue in the sky, and I am left, only to wander.

Kinuha ni Kent ang kamay ko kaya nakuha niyo ang atensyon ko, "Your hands are cold," Aniya at pinagsiklop ang dalawa kong kamay at saka ito hinipan. Nang medyo uminit na ang kamay ko ay binaba na niya ito. But my heart is still raging. Bakit? Ano ba ang pinapahiwatig mo?

Ilang oras pa ang lumipas at nagsi-dating na rin ang mga kasama. Habang ako ay naupo lamang sa isang tabi. Kaya lang ay himdi nagtagal nang maki-usap sina Rence na kausapin kami sa pribadong lugar kaya naman lumayo kami ng konti.

"Ano ang sasabihin niyo?" Tanong ni Trix at ngumiti. She's enjoying our stay here. Tumigil sila sa paglalakad kaya napahinto rin kami. Rence looked away from us and then sighed before he started speaking, "Abby and I talked before. Sabi niya ay babawi siya sa'kin. And I've thought of it already," Aniya at yumuko. He looks sad but there is something in his eyes. Like I would never figure out what that hollow thing was.

Napatingin kami kay Belle at yumango ito bilang pag-amin na nagkaroon nga ng gano'n, "Ano 'yon?" Tanong niya at diretsong nakatingin kay Rence.

"I'm sorry, it's just... Nakakaramdam ako ng pagkatalo. Hindi ko gustong gawin ito, but that's what my heart wants." Aniya na nakapagpagulo sa aming mga isipan. Ngunit nanatili lamang kaming tahimik at naghihintay sa susunod niyang sasabihin, "Choose us, 'yon ang kapalit. Alam kong hindi naman malaking sala ang pagkalimot sa'kin, Abby. But you promised me... At napag-isipan na'ming iladlad ang sikreto niyo kapag hindi niyo kami pinili," I did not react anything while he's looking at us as if he is watching our reactions, with his regretful eyes. He didn't like this. But what could provoke him?

Trix sarcastically laughed, "Wow, that was pretty inteligent." She commented, bitterness in her voice.

"Hindi ko nagustuhan ang aking narinig," Sambit ni Belle at bahagyang ngumiti. Tila may naglalaro sa kanyang isipan.

"That's stupid," Mariing sambit ni Flynn. I sighed at ngumisi.

"Hindi 'yan ang nakilala ko," Komento ko na ikinagulat nila. Tila nabuhusan sila ng malamig na tubig.

"We're serious," Sambit ni Aaron.

Trix huffed. "How desperate are you to even pull this kind of joke?" Aniya na hindi ikinatuwa ng apat.

"I was never been loved by someone. My mother left us when we were still a kid, my ex... She betrayed me. I never felt the love of a woman, and now that I'm finally sure of what I am feeling, I'd never want to let you go." Pahayag ni Kent at tinitigan ako diretso sa'king mga mata. He wasn't lying? Or are they just trying to get us by this?

"You're betraying me... And yourself now, too." Diretsong sambit ko. He looked hurt. But the devastated ice was more broken.

Muling ngumiti si Belle ngunit nagseryoso rin, "Nakakatawang isiping naloloko tayo ng sarili na'ting mga damdamin. Ngunit sinasabi ko sa inyong hindi ito ang magiging sagot sa lahat ng problema niyo, mas lalo lamang nito kayong sisirain." Wika nito at tumuwid sa pagkakatayo saka bahagyang tumango, "Mananatili ang lahat gaya ng dati, pag-isipan niyo 'yan ng maigi bago pa masira ang lahat." Huling utas nito at saka naglakad palayo.

"Spreading the truth won't help you, knowing a little of whole isn't helpful." Ani Flynn at saka rin naglakad palayo. I left without any word, ngunit si Trix ay nagpahabol.

"Don't fool yourselves, you guys are better than that." Aniya at sumabay sa'kin.

Pagbalik na'min ay nagkakatuwaan na ang iba. Wala si Manager ngunit maingay ang paligid dahil sa tawanan. Nang bumalik ito ay malaki ang pag-aalala nito sa kanyang mga mata at hinila kami.

"We have to leave," Utas niya at nakuha na na'ming lahat ang ibigsabihin nito. Hindi na kami nakakuha pa ng oras upang magtanong marahil ay tinawag kami ni Phoebe at lumapit sa'ming pwesto.

"Unnies! Let's build a sandcastle!" Anyaya nito at hinila kami.

Habang gumagawa kami ng sandcastle ay hindi ko magawang maging masaya, sa biglaang mga pangyayari ngayong araw ay hindi ko na alam kung ano pa ang magkakasya sa'king isipan at kung ano ang uunahin.

Ngunit kung ito na ang huli, bakit hindi ko pa i-enjoy, diba?

So, I did. Iniwan ko lahat ng pag-aalala sa pinakadulo ng aking isipan. Wala akong ginawa ngayon kundi ang makisama sa kanilang lahat at umaktong walang nangyari.

We built sandcastles at sandamakmak ang tawanan na'min nang bumagsak ang amin samantalang ang ibang grupo ay maganda na ang gawa kaya naman sinubukang manira ng kagrupo na'min.

However, it all fell into making Trix sing something, tonight. Kinailangan pa ng ilang pangungulit bago niya ito ginawa at kumanta ng, 'The Man Who Can't Be Moved'. Hindi ko na kailangan pang magtanong kung bakit ito, dahil alam ko naman na ang rason.

Ang paligid ay nabalot ng katahimikan sa kanyang pagkanta. Nobody noticed that one crystal clear tear which fell into her eye but me. Because the night was starry but none of them fall, but that star from her eye.

Bakit kasi... Biglaan? Bakit ngayon? The night sky was starry. And I am left to wish in those million stars to make this night longer.