Courage ✔ [Nederlandse versie]

Hoofdstuk 5

Het werd een onrustige nacht. Om de zoveel tijd werd Alyssae wakker door het gehuil van de naderende wargs, maar toen de volgende ochtend aanbrak, hadden ze zich nog niet vertoond. Ondanks het feit dat Thorin zich nog niet helemaal fit voelde, besloten ze hun tocht te hervatten om zoveel mogelijk afstand te scheppen tussen hun vijanden en henzelf.

Alyssae streek even met haar vingers door haar haren, maar het kammen ervan was er nog steeds niet bij. Uiteindelijk hing ze de klittende bos over haar linkerschouder en ging ze het schuurtje uit, de ochtendzon tegemoet.

Mithrandir ging voorop en vertelde hun dat hij de groep naar een vriend zou brengen, waar ze op krachten konden komen. Alyssae maakte van de tocht gebruik om het vertrouwen van verschillende dwergen te winnen, want ze vermoedde dat ze aan het einde van dag bij Mithrandirs bestemming zouden arriveren en daar zouden de dwergen eindelijk de tijd krijgen om een definitief besluit over haar te nemen. Nu ze een paar neutrale woorden met Thorin had gewisseld – al waren het er maar echt heel weinig – hoopte ze dat hij een klein beetje van gedachten veranderd was. Ze konden niet ontkennen dat ze haar kwaliteiten had bewezen, want zonder haar was Thorin er veel erger aan toe geweest.

'Vertel eens wat over je woonplaats?' drong Kíli aan nadat ze net een beekje hadden overgestoken.

'Chyndall is gelegen in een bosrijk gebied aan de voet van de Nevelbergen,' vertelde ze. 'We zijn een gemeenschap van ongeveer duizend elfen – niet zo groot dus.'

Ze overwoog haar woorden. Ze wilde eigenlijk nog niet bekend maken dat ze van koninklijke komaf was. Misschien vonden de dwergen dat wel een reden om haar nog meer te wantrouwen.

'Mijn ouders hebben een grote hof,' verzon ze daarom maar, 'waar ze veel eten verbouwen, evenals kruiden met medicinale doeleinden.'

Nu was haar moeder inderdaad een genezeres, dus zover zat ze niet naast de waarheid.

'We woonden in een wit huis, met een grote veranda en veelkleurige bloemen en planten.'

Ze zuchtte zachtjes, omdat ze, nu ze terugdacht, toch wel een beetje naar huis verlangde. Ze zag Mellines gezicht even voor zich, haar zusje, dat haar iedere morgen opwachtte met een bosje bloemen. Ze zou zich geen raad weten en daarom bedacht ze dat het misschien goed was om een brief te sturen zodra ze een dorp bereikten, zodat ze haar familie gerust kon stellen.

Thranduin zou ongetwijfeld ten einde raad zijn. Had hij zich opnieuw verloofd met een andere vrouw? Zou hij straks met een ander getrouwd zijn als ze terugkeerde? Dat vooruitzicht deed haar minder dan zou moeten en daar schrok ze een beetje van. Om haar gedachten weer op iets anders te richten, vroeg ze: 'Uit wat voor gezin kom jij?'

'Thorin is mijn oom,' verkondigde hij tot haar grote verbazing. 'Mijn vader is gestorven toen ik een klein kind was en behalve Fíli heb ik geen broers of zussen. Mijn moeder woont nu in een mensendorp, waar meer gevluchte dwergen zich hebben gevestigd.'

'Ik hoop echt dat jullie je thuisland kunnen heroveren,' verzuchtte ze.

Een zweem van een glimlach was rond zijn lippen zichtbaar en vanuit haar ooghoeken zag Alyssae dat Thorin een fractie van een seconde zijn hoofd opzij draaide, alsof hij het hele gesprek had gevolgd.

Ze voelde een zenuwachtig gevoel in haar maag dat ze niet goed kon definiëren en durfde er niets van te zeggen. Wellicht had ze het bij het verkeerde eind en zette ze zichzelf voor schut.

. . .

Alyssae raakte vermoeid. Mithrandir zei al een geruime tijd dat ze bijna bij hun bestemming waren, maar steeds opnieuw beklommen ze met meer moeite een begroeide heuveltop. Ze kreeg de indruk dat zelfs Mithrandir zich hierover verbaasde, alsof hij dit traject een lange tijd geleden had afgelegd en nu ontdekte dat er gaten in zijn geheugen waren.