Courage ✔ [Nederlandse versie]

Hoofdstuk 4

'Zijn jullie op zoek naar de gouden stad?'

Thorins wenkbrauwen vormden een diepe V. Zijn gelaat kleurde rood van woede en Alyssae was bang dat hij ieder moment kon ontploffen. De andere dwergen hielden nerveus hun adem in, maar Mithrandir leek zich van geen kwaad bewust.

'Ze is een élf.'

'Warempel? Nou, dat was me nog niet opgevallen.'

Het sarcasme droop van zijn stem en Alyssae kon hem wel omhelzen. Hij leek de enige te zijn die haar niet verafschuwde.

'Waarom zou ze ons willen helpen?' klonk Balins aarzelende stem. 'Het is lang geleden dat elfen en dwergen vreedzaam met elkaar omgingen.'

Alyssae wilde opspringen om te zeggen dat ze er ook nog was, gezien de dwerg net deed alsof dat niet het geval was, maar ze bewaarde haar kalmte.

'Jullie hebben mijn leven gered. Wat kan ik anders doen dan jullie te hulp schieten?'

Thorin keek haar recht aan en het zweet brak haar uit.

'Zodat ik na afloop een dolk in mijn rug kan verwachten?'

Alyssae sloeg haar ogen neer. Het kwetste haar dat hij zo over haar dacht.

'Ik blijf erbij dat ze jullie goed van dienst kan zijn bij de herovering van jullie thuisland.'

'Net zoals de vorige keer?' snauwde Thorin en hij kwam wankel overeind. Zijn ogen brandden als kooltjes. 'Die hobbit is ons ook alleen maar tot last geweest! Je hebt nog geen nuttig aandeel geleverd, tovenaar!'

'Wel heb je ooit!' reageerde de oude man verontwaardigd. 'Als ik mij niet over je ontfermd had, was je dood geweest! Je zou er goed aan doen hulp te aanvaarden in plaats van alles af te wijzen!'

Thorin snoof. Hij wilde blijkbaar geen water bij de wijn doen. 'Kíli en Bofur mogen haar naar huis escorteren. Het is hun schuld dat ze hier is.'

Alyssae voelde tranen van verontwaardiging in haar ogen prikken. Had hij haar liever in dat aardmannennest achtergelaten?

'Waarom heb je me dan gered?' fluisterde ze.

Thorin keek haar kort aan. Die opmerking leek alles alleen maar erger te maken. Zijn lange, warrige haren hingen voor zijn ogen, maar toch kon ze zijn furie zien doorschemeren.

Hij zei niets, alsof hij zelf niet wist waarom hij dat had gedaan.

Alyssae stond op. Haar gezicht was dicht bij het zijne en ze kon zijn geur opsnuiven, die haar om een of andere reden razend maakte.

'Je bent een ondankbare hond. Bilbo gaf zijn leven om jou te redden, maar je kunt alleen maar beledigend over hem spreken! Zelfs ik, een vreselijke elf, heb een poging ondernomen om Azog bij je weg te houden en het is ons nog gelukt ook! Was je liever gestorven dan dat je nu met een gekrenkt ego moet rondlopen? Een heel groot gekrenkt ego?' Ze was in staat om hem een klap in zijn gezicht te geven. 'Je zoekt het maar uit. Ik hoop dat Smaug je tot op het bot doet zwart blakeren!'

Sommige dwergen waren opgestaan en sloegen de conversatie aarzelend gade, alsof ze niet wisten of ze hun leider moesten bijvallen of niet. Ergens sloeg Alyssae vast de spijker op zijn kop.

Met grote, boze passen beende ze bij het stel vandaan, richting het slingerweggetje. Ze ademde woest in en uit en raakte een beetje in paniek toen er zwarte vlekken voor haar ogen dansten.

Ze was natuurlijk nauwelijks hersteld! Net toen ze bedacht dat ze haar zwakte niet wilde tonen tegenover de dwergen, zakte ze door haar knieën en ze stortte ze op het stoffige paadje neer.