Having You Near Me (COMPLETED)

CHAPTER 15

CHAPTER 15

Zk Ramos

I awkwardly laugh. "W-Wow! H-Hi, John!" bati ko at tipid siyang kinawayan.

He chuckled again and smiled widely on me. "Uh...How are you, Ziel? Do you...Do you want to catch up?" alinlangan at mukhang nahihiyang aya niya.

Nahihiya pero nakuha akong ayain na para bang maganda ang huli naming pagkikita. Psh!

Sasagot na sana ako ng magsplit siya. (Chars!) nang magsalita ulit siya. "Uhm, I mean, can we talk? You k-know..." makahulugang dugtong niya na ikinangiti ko. Well I guess it's time for us to have our closure.

"Yeah, sure!" tango-tango kong sagot na kinangiti niya. Tang'na ang pogi niya lalo kaso may naamoy na akong kakaiba. Sayang.

Nag punta kami sa isang Restaurant dito pa rin sa loob ng mall. It's a romantic restaurant. Madaming mga nag dedate dito na couple and mayroon rin namang pamilya ngunit iilan lang.

Pinili naming maupo sa iilan lang ang mga taong nakapaligid sa amin. Sa dulong banda ng restaurant.

"Long time no see, eh?" aniya ko habang ginigiya kami ng isang waiter sa table namin.

"Yeah... you look more gorgeous and matured. I mean, more matured."

"Tsh, galing pa ring mambola." sagot ko at bahagyang tumawa.

Lumingon siya sa 'kin. Nauuna kasi siyang maglakad. "Nah! I'm being serious here." gagad na sagot niya at inalalayan ako sa siko.

Napangiti ako. John Natividad is so handsome and gentle now. Hindi na siya tulad ng dati na magalaw, 'yung tipong hindi pinag-iisipan ang bawat kilos at sinasabi niya kaya nakakasakit siya ng iba, but right now? I must say that he's really changed. A lot. Big time. Naninibago ako sa mga galaw niya ngayon and I am so happy that he changed for good.

Nang maupo kami ay umorder na agad kaming dalawa. I ordered salad and he ordered pasta.

Ewan ko lang, ha pero napakagaan ng pakiramdam ko ngayon. Napakagaan na para bang walang nangyaring masama sa 'min noon. Na parang hindi niya ko niloko at pinaglaruan. Na parang hindi ako nasaktan ng taong una kong naging kasintahan.

Pagkaalis ng waiter ay muli kong ipinalibot ang tingin sa lugar at nang huminto iyon sa kanya na nasa harap ko ay ngumiti ako sa kanya at pinaningkitan siya ng mata.

"So...where did you go after our 4th year high school? I didn't see you after that. Wala man lang balita."

Nakasandal siya sa upuan at ang tindig niya ay lalaking lalaki. Lalaki nga ba talaga? Chars! Parang may naamoy talaga kong sa lalaking 'to. Ayokong mang judge atsaka wala namang masama ang akin lang may naamoy lang talaga ako. Ahihi!

He crossed his arm at nag-iwas ng tingin, "Well... Nahiya na rin ako sa 'yo, eh. 'Di na 'ko nakalapit at nakahingi ng tawad. So... now...can I take this oppornity to say that I'm sorry for hurting you years ago?" anito at agad nagkasalubong ang tingin namin nang tignan niya ako.

Dahan-dahan akong tumango-tango atsaka siya nginitian ng nagpapatawad. Well, sino ba naman ako para hindi magpatawad. Tsaka, nasaktan niya ako oo, pero alam mo 'yung pinagpapasalamat ko? Pinagpapasalamat ko na nasaktan man ako at least madami naman akong natutunang aral. Natuto akong bumangon sa unang heartbreak ko. Natuto akong mahalin muna 'yung sarili ko bago ang kahit na ano. Natuto akong lumimot at magpatawad.

"You're forgiven. Tsaka, matagal na naman na 'yon, no! Past is past. Let's forget that painful but full of lesson past and be happy with the people around us." aniya ko.