Celestino University

XV: Itinakdang Araw

Nathaniel's POV

Ang araw na ito'y sadyang kakaiba. Hindi ko maintindihan kung bakit may pasok pa rin kami. Samantalang, araw ng mga patay ngayon. Sa pagkakaalam ko, dapat holiday ngayon. Subalit sadyang may sayad yata ang may-ari ng Celestino University dahil walang holiday-holiday. Nakakabadtrip. Sabado at linggo lang tuloy ang nagiging pahinga naming mga estudyante. Mali rin pala. Dahil kung tutuusin, araw-araw na impyerno ang mga buhay namin dahil sa paaralang iyon.

Gusto ko na matapos ang taong ito.

Kinakabahan ako sa di malamang dahilan habang tinatahak ang daan papasok ng Celestino University. Nakamasid lamang ako sa paligid. Pakiramdam ko kasi'y may nakamasid sakin. Maraming matang nakatingin sakin. Alam kong hindi iyon ang iba pang estudyanteng kasabayan ko. Kasi hindi naman nila ako kilala. Ramdam ko talagang may kung sinong pinagmamasdan ang bawat kilos ko. Hindi ako sigurado pero tila may taong nakatago sa likod ng malaking puno sa gilid ng diretsong daanan. Madilim ang parteng iyon kung kaya't hindi ko mabatid kung sino.

Binilisan ko pa ang paglalakad.

Nahinto ako sa aking paglalakad nang makarinig ako ng isang malakas na pagsigaw. Batid kong narinig rin iyon ng iba pang estudyante dahil nagsitigil rin sila. Tila pamilyar ang boses sakin nang marinig ko ito. Parang boses ni...

"Rebecca! Hannah! Nathaniel! Tulong! Tulungan niyo ko!"

Boses iyon ni Raven!

Natulala nalang ko nang matuklasang boses pala ng kaibigan kong si Raven ang naririnig ko. Dalawang linggo na siya nawawala at walang nakakaalam kung nasaan na siya. Namuo ang luha sa kaliwang mata ko sa kaiisip kung ano bang nangyari sa kanya.

Kasalanan ko ito.

Nagpalinga-linga ako sa paligid upang hanapin siya. Nanlaki ang mga mata ko nang makitang ika-ika siyang naglalakad palabas sa tila kagubatan sa may gilid ng diretsong daanan.

Anong ginagawa niya doon?

Napatakbo ako bigla dahil sa pag-aalala sa aking kaibigan nang makita ko ang kalagayan niya. Malayong-malayo sa Raven na kilala ko. Madungis siya ngayon at duguan ang unipormeng suot niya. May kaunting punit ito at ano 'tong sugat na nakikita ko sa braso niya? Parang kinagat. Mas lalong sumakit ang ulo ko kakaisip sa kung ano nga bang nangyari sa kanya.

"Raven, anong nangyari sayo?! Bakit dalawang linggo kang nawala?!" natatarantang tanong ko sa kanya habang inaalalayaan ko siyang tumayo dahil sugatan siya.

"Umalis na tayo dito! Bago pa mahuli ang lahat."

Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya. Hindi pwede. Hindi maaaring umalis lang kami rito nang basta-basta. Alam kong may magiging malaking kabayaran oras na umalis kami nang hindi pa natatapos ang pasukan. Nasa batas iyon ng paaralan. Nabasa ko iyon nung araw na nag-enroll kami.

Imposible ang sinasabi niya.

"Look oh. Ang dungis ng campus lover natin. Nakakadiri."

"Kawawa naman ang baby ko. Ano kayang nangyari sa kanya?"

"Hindi niyo ba nakikita? Kinakarma na siya sa mga ginagawa niya sa inyo."

"Mga tanga talaga kayo. Paano niyo nagustuhan ang ganyang klase ng lalaki? Nakakasuka."

Hindi ko maiwasan ang mainis habang pinakikinggan ang mga bulungan ng mga estudyanteng dumaraan. Mga bwisit sila. Wala silang alam sa kung anong nangyayari. Hindi nila alam na nasa panganib ang buhay naming lahat. Mga inutil.

"Wag mo na silang patulan pre. Ayos lang yan. Wala kasi silang kaalam-alam sa nangyayari." rinig kong sabi ni Raven. Dahil doon, kahit papaano'y gumaan ang pakiramdam ko.