Lost in love, found in you - Perfect Chemistry

Winter - HOOFDSTUK 5

De dagen erna hoorde ik niet veel van Alex. Twee uur nadat ik naar huis was gegaan, mochten ze bij hun vader kijken. Het was wachten tot hij wakker zou worden en hoe hij erop zou reageren. 

Het was pauze op Fairfield High en hoewel ik zo lang mogelijk buiten had gezeten, moest ik er toch echt aan geloven: het was koud buiten. Binnen krioelden het van de leerlingen en het was lastig om een rustig plekje te vinden. Ik mocht van mijn vader de dag erna thuis blijven, maar ik wilde het niet. De eerste dagen terug waren verschrikkelijk geweest: mensen die ik nog nooit had gezien kwamen op me af “Wat is er gebeurd”, “Is er iemand dood”, “Ben je zelf ook geraakt”. Ik had moeite om niet tegen ze te schreeuwen. 

Carmen was niet meer naar me toe gekomen, maar Paco wel even. Hij had niks gezegd, had me alleen een box gegeven en had toen met moeite geslikt. Daarna was hij weer weggelopen. Het volleybal team had normaal tegen me gedaan, me de normale vragen gesteld, waar ik vandaan kwam, hoe lang ik al volleybalde en na de eerste training kwamen ze allemaal met een grote lach naar me toe: ik hoorde erbij. 

Niet alleen mijn mede school genoten waren me komen opzoeken, ook de politie wilde weten wat er was gebeurd. Op zaterdagmiddag kwamen ze bij ons thuis. Ik zat op de bank, en had me net gedoucht en omgekleed toen ik thuis was gekomen van de honden. 

Mijn moeder liet de man en de vrouw binnen. ‘Hallo Winter,’

Ik keek op van mijn boek en knikte. De vrouw was in haar eigen kleren en de jonge jongen naast haar was in politie-uniform. ‘Hallo,’

‘Ik ga thee zetten,’ en mijn moeder was weg.

Ik stond op van de bank en gaf ze netjes een hand. ‘Hoe gaat het met jou, Winter?’ De vrouw was de eerste die het aan me vroeg, om mijn ouders om dan. 

Ik knikte en ging op mijn been op de bank zitten. ‘Geschrokken, maar verder goed. Ik zit sinds woensdag bij het volleybalteam en heb een voldoende terug.’ 

De vrouw glimlachte naar me. ‘Gelukkig,’ Ze haalde even diep adem. ‘Ik ben officier Wisconcen en dit is agent Brown. We willen graag weten wat er dinsdag precies is gebeurd, zodat we de juiste daders op kunnen pakken.’ Ik knikte. De gestoorde maniak liep dus nogsteeds vrij rond. ‘Ik ga je vragen om vanaf maandag alles te vertellen, en waarom vanaf maandag, dat is zodat je dan weer terug in de tijd bent en het makkelijker is om op details te kunnen komen. Als je iets niet helemaal zeker weet is dit absoluut niet erg, Winter. Je hebt al genoeg geholpen door het leven van meneer Fuentes te redden.’

Ik slikte en was blij dat mijn moeder binnen kwam lopen met warme thee. Eind september en het begon al echt koud te worden.

‘Ik ben maandag naar school geweest,’ zei ik onzeker, niet zeker weten of ik het wel goed deed. De agent knikte bemoedigend. ‘Ik ben met mijn auto naar school gekomen, heb bij mijn kluisjes, nee niet bij mijn kluisje… Toen ik de school binnen kwam lopen kwam ik Nancy tegen, het meisje wat ik al een beetje heb leren kennen sinds ik er naar school ga, sorry ik weet haar achternaam niet,’ Verdorie, ik was zenuwachtig. 

‘Maakt niet uit, Winter, je doet het prima.’

Ik haalde diep adem en sloot mijn handen wat strakker om de warme mok. ‘Ze liep na het vragen naar mijn weekend door naar haar vriendje en toen ben ik door gelopen naar mijn kluis om mijn boeken te pakken. Toen de bel ging heb ik wiskunde gevolgd, daar heb ik na het aanhoren van de uitleg mijn opdrachten gemaakt en daarna heb ik Alex geholpen met zijn opdrachten.’ Ik kon het niet helpen maar gniffelde een beetje. ‘Alex is niet erg goed in wiskunde.’ Officier Wisconcen glimlachte warm naar me. ‘Hij kwam me in de pauze opzoeken om me nog een keer te bedanken en is bij me blijven zitten totdat de pauze over was,’