Lost in love, found in you - Perfect Chemistry

Winter - HOOFDSTUK 4

Mijn ogen popte open toen ik het me realiseerde.

Er werd geschoten. Vaak. En dus waarschijnlijk gericht.

Alex.

Ik stapte mijn auto uit, de stromende regen in. Alles in me vertelde dat ik het niet moest doen, dat het veiliger was in mijn auto, maar ik zag de auto met daarin waarschijnlijk de schutter die uit het raam hing, weg racen. 

Mensen om me heen begonnen harder te gillen, aan de telefoon. 

‘Papa, nee!’ De ijzige gil herkende ik. 

Carlos.

Ik liet mijn auto voor wat het was en rende op de stem af. Er lag een lichaam om de grond, ik zag de warme krullen van Alex’ moeder over het lichaam heen hangen en trok meteen Luis weg. Het lichaam van Juano schokte. 

‘Call 911.’ Ik verbaasde me over mijn rustige stem. Zonder aarzelen trok ik mijn vest uit, knielde naast Juano neer en bekeek zijn lichaam. Voor wat ik nu kon zien was dat hij twee keer was geraakt, één in de schouder en de ander in de buik. 

Bloed moet naar binnen. Organen zitten in de buik, niet in de schouder.

Ik legde mijn vest over zijn buik heen en zette mijn beide handen op de plek waar de wond zou zitten. 

Ik hoorde Chella niet meer, ze zat naast haar man en staarde er levenloos naar. Shock.

Ik tuurde naar Alex, hij had mijn gedrag gekopieërd en drukte op de wond op de schouder. Zijn gezicht was lijkbleek. 

‘Carlos,’ Hij keek bevroren en met tranen op zijn wangen naar zijn vader. ‘Carlos, call 911.’

‘I can… I can’t.’ 

‘Jawel, sweetie, jawel. Jij kunt dat. Bel maar, ik zal je vertellen wat je moet zeggen.’ Hij pakte zijn telefoon uit zijn broekzak en deed wat ik hem zei. Toen hij moest aangeven waar het om ging vroeg ik hem om zijn telefoon tegen mijn oor te houden. 

‘Het gaat om een volwassen man van…’ Ik keek Alex vragend aan. 

’36.’

’36 jaar oud, voor zover ik kan zien twee schotwonden. Eén in de schouder en de ander in de buik. Alex, heeft je vader alergieen?’ Hij schudde zijn hoofd en liet zijn tranen lopen. ‘Patient heeft geen bekende alergieen. Op het oog gezond.’ In de verte hoorde ik de sirenes al. Ik beantwoordde nog een aantal vragen  van de centralist en zei toen tegen Carlos dat hij verder moest luisteren. ‘Carlos, de eerste ambulance is voor ons. Ga maar bij de weg staan en begeleid de ambulance maar naar ons.’ Hij knikte en rende met zijn telefoon aan zijn oor naar de weg. 

‘Juano, kan je me horen?’ Juano kreunde. ‘Zou je wat tegen me kunnen zeggen?’ Ik hoorde heel zacht ‘Pijn…’ en knikte. ‘Dat snap ik. Vertel, wat heb je gister allemaal gedaan?’ 

Zacht en kreunend vertelde hij me wat hij gister allemaal had ondernomen terwijl ik niet wilde letten op de hoeveelheid bloed wat door mijn vest en door mijn handen glipte. Voor ik het wist stonden er twee ambulance medewerkers naast me.

‘Winter.’ Ik keek mijn moeder aan en meteen keek ze naar de vader van Alex. Ze knielde naast me neer.

‘Juano, twee schotwonden in de buik en schouder, aanspreekbaar en geen alergieen.’ Ik gaf ruimte aan mijn moeder en haar collega – ze hadden er immers voor geleerd.