"Schat?? Lieverd?? Ben je al wakker?" Ik tikte zacht met men arm tegen zijn schouder. Hy slaapt nog dacht ik in mezelf, en rustig ging ik naar beneden. Ik had zo een honger het was net alsof er een beer in m'n lijf zat die al 100 dagen niet gegeten had. Vlug nam ik een hap van de boterham. Ik zette me neer en keek naar de poster van bring me the horizon die op de deur hing. Wat raar? We waren zo verschillend maar op de een of andere manier ook zo hetzelfde. Men gedachten dwaalde weg. Ik voelde warme lippen op mijn wang komen. Hij was wakker. "Hey slaapkopje" zei ik blij, terwijl ik in zijn ogen keek. "Goedemorgen mijn princess" zei hy. Men gedachten verzonken en rustig was ik in zijn woorden aan het weg smelten. Wauw, het voelde zo speciaal zijn meisje te mogen zijn. "Heb je al gegeten" vroeg hij. "Euhmm ja, antwoorde ik. Een boterham niet erg veel maar toch iets" zei ik sterk en overtuigend. In zijn ogen zag ik blijdschap maar ook teleurstelling. Ik vroeg me af wat er was maar ik ging er nu ook weer niet wakker van liggen. "Ik ben blij dat je toch iets hebt gegeten." Zei hy. En glimlachend ging hij de kamer uit. Was het goed of slecht vroeg ik mij af. Tate en ik waren zo anders. Hy was zo gezond ik was zo ongezond en hielt er van om mijn lichaam te laten lijden onder mijn gevoelens. Zonder hem stond ik nergens en kon ik niks. Maar hij zei ook dat alle monsters in ons leven, en ze er ooit uit komen. Ik ben zo bang voor de dag dat dat bij tate gaat
gebeuren...
