the fakes

~ 18 ~

▶    Και αν η ζωή σου δίνει λεμόνια Καντά λεμονάδα     ◀

Ξυπνάω  και και πάω κατευθείαν στο μπάνιο του δοματιου πλενομαι και πάω να δω που είναι ο Άνταμ

Κάθεται και κάτι διαβάζει στο κινητό

Πάω και τον αγκαλιάζω από πίσω

Άνταμ: καλημέρα μωρό μου

Εγώ: μεραα του λέω δίνοντας του ένα φιλί στο μάγουλο

Ανταμ : ξες με πειραν από το σχολείο

Εγώ: πω το είχα ξεχάσει τελείως

Άνταμ : ναι εε μείναμε

Εγώ: όντως !?

Άνταμ : ναι αυτό με πειραν να μου πουν από του χρόνου πάλι

Εγώ : αυτό με διευκολύνει κάπως

Ανταμ : τι εννοείς

Εγώ: δεν θέλω να νευριάσεις αλλα κάθησα και σκευτικα καλά τι θέλω να κάνω

Άνταμ :....

Εγώ: Άνταμ ξέρω ότι τώρα τα φτιάξαμε και ότι δεν είσαι αναγκασμένος να με ακολουθήσεις αλλά αποφάσισα να μείνω και να πάρω όλοι την κληρονομιά.

Άνταμ : εισαι σίγουρη ?

Εγώ: νομίζω πως ναι . Η συμμορία είναι κάτι που με ολοκρηρωνη . Είναι ένα μέρος της ζωής μου . Δεν θα τους αφήσω να την καταστρέψουν

Άνταμ : ωραία λοιπόν . Αρχίζουμε μια νέα αρχή στην Αμερική μαζί .

Εγώ: αλήθεια! Θα κάτσεις ‽

Άνταμ: και να θέλω να φύγω δεν μπορώ πλέον

Εγώ: κοίτα αν θες να πας Ελλάδα θα το καταλάβω δεν -

Άνταμ : όχι σοφία δεν καταλαβαίνεις. Εσύ είσαι ο κόσμος μου αγάπη μου πλέον .

Εγώ: τι μου έχεις κάνει .

Άνταμ : τι σου έχω κάνει μάτια μου?

Εγώ : μου έκανες πουτανα το μυαλό βλάκα του λέω και τον φιλάω

Άνταμ : θέλω να κάτσουμε έτσι όλη μέρα αλλά έχουμε και κάτι πραγματακια να κανονίσουμε

Εγώ : όντως πάω να ντυθώ και έρχομαι

Πάω πάνω και βαφομε ελαφρά και διαλέγω ρούχα

Τα ρούχα που φορουσα παλιά είναι ότι πιο ωραίο έχω ως ενθύμιο από τον παλιό μου εαυτό.

Δεν σας έχω μιλήσει ποτέ για το τι έγινε πριν 1 χρόνο σχεδόν .
Τότε ήμουν τόσο μπλεγμένη που σε κάθε άρθρο μιλούσαν για μένα απασχολουσα τους πάντες ως ατζελ φυσικά

Μια μέρα είχα βγει μετά από μια τρομερά κουραστική μέρα με την κατ σε ένα από τα μπαράκια που είχε ο πατέρας μου .  Ήπιαμε τον κωλο μας κυριολεκτικά.
Στις 3 το ξημέρωμα προσπαθούσα να βρω ταξι να πάω σπίτι και κάπως έτσι με βλέπει ένας μαλκας που είχε πάρει δόση και με ακινητοποίησε . Για μην  μπω σε λεπτομέρειες. Εκείνη την νύχτα με βίασαν .  Την επόμενη μέρα θυμάμαι να είμαι στο νοσοκομείο   με την μάνα μου να κλαίει και τον πατέρα μου να μιλάει στο κινητό.
Το μόνο που άκουσα πριν ξανά λιποθυμησω ηταν τα λόγια του πατέρα μου
" Ναι όλοι του την οικογένεια" και εκεί κατάλαβα . Που στον πουτσο είχα μπλέξει

Δεν εβεγενα δεν ζούσα δεν έτρωγα δεν έκανα τίποτα .

Είχα χάσει κάθε ελπίδα . Δεν ξέρω γιατί . Νόμιζα ότι όσα έγιναν έγιναν επειδή τα άξιζα ..

Τέλος όμως .. το ξεπέρασα ... Δεν είμαι τόσο αφελείς . Στην ζωή αν δεν παλέψεις . Δεν κερδίζεις . Αυτο μου έμαθαν οι δικοί μου . Το μόνο καλό που εκαναν .