SAVE ME "♡

♡~6~♡ Final

Xxx'le başlamıştım ve onunla bitiriyorum♡.

Aynadaki yansımama baktım. Saçım, makyajım, elbisem her şeyim hazırdı. Artık liseden mezun olma vakti gelmişti ve bu günde balo vardı. Heycan her yerimi sarmıştı.

Evet o okula gittiğim ilk günden sonra her şey daha da sarpa sarmıştı. Küçümseyici bakışlar kontröl edemediğim iradem. Okuldaki çoğu kişi  beni önceden tanıyordu. Ve herkes bir deliymişim gibi bakmaya devam ediyordu.

Öğlen arası girdigim bir lavaboda yanımdaki kızların "Hey şu deliye de bakın okula nasıl aldılar seni?" Demesi ile çığrından çıktı hemen sınıfa gidip çantamı aldım. Ve hızlıca ordan çıktım. Dökülen göz yaşlarım sinirmi bozuyordu. Tam okulun kapısından çıkarken birine çarpıştım. Kim olduğuna bakmadan çekip girmiştim. Hemem huzur bulduğum yere gitmiştim. Derin nefesler alıp hemen banka oturmuştum. Esen rüzgarla sinir artık yerini gözyaşlarına bırakmıştı.

Nefesim kesilene kadar ağladım. Böyle olmasını ben istememiştim. Zihnimde hapsolmayi ben istememiştim. Neden herkes isteyerek yapmışım gibi davranıyordu? Düşüncelerimin arasında boğulmuşken birinin varlığını hissettim yanımda. Kafami kaldırdım ve gelen kişiye baktım. Park jimin tam karşımdaydı. Yanıma oturdu. Burnumu çektim. "Beni nasıl buldun ve neden geldin?" Birkaç dakika konuşmadı. Sadece denizi izledi.
"Bana çarpıp gitmiştin. Ve ağladığını gördüm. Sonra peşinden geldim. Birkaç defa seni burda gördüm. Burda olacağını tahmin etmiştim. Bende seni yalnız bırakmak istemedim."

Bir şey demedim. Sadece yüzüne baktım. Sonra sadece sustum. O da bende sustuk. "İnsanların söylediği şeyler can yakıcı farkındayım. Ama kaçmak asla sorunu çözmez. Ben senin deli ya da akıl sorunun olduğunu düşünmüyorum. Sende öyle düşünme ve insanların seni bu çıkmazda boğmasına izin verme."

"Keşke demesi yapması kadar kolay olsa" dedim.

"Zor ama imkansız değil. Lütfen onlara dediklerinin gerçek olmadığını kanıtla sana inanıyorum. Ve her türlü yardımı yaparım."

"Gereçkten yapar mısın?" dedim. Başını salladı ve bana gülümsedi.

"Hadi şimdi  okula gidelim."

Elimi tuttu. Sonra geldiğimiz yolu geri döndük. Günün geri kalanı aynı şekilde devam etmişti. Süpriz olarak ise yeni sıra arkadaşım park jimin olmuştu. Akşam eve beraber dönmüştük.

Eve girdim. Ve ailemle piskolağa gitme konusnu konuştum hafta sonuna randevu alacaklarını söyledile. Ve aldığım kararla çok mutlu olduklarını. Geri kalan günler aynı geçmişti. Ama jimin her daim yanımda olmuştu. Sabah okula gidip akşam beraber dönüyorduk. Moralim bozuk olduğu zaman ya da insanlar moralimi bozacağı zaman yanımda oluyordu.

Beni arkadaşları ile tanıştırmıştı. Jin, namjoon, yoongi, taehyung, hoseok, jungkook hepsi inanılmaz çocuklardı. Jimin olmadığı zamanlar hep yanımda oluyorlarlardı.

En sonunda hafta sonu gelmiş ve piskoloğa gitmiştik. Kadının odasına girdim. Yarım saatlik bir sohbetin ardından odasından çıktım. Annem gil bu sefer odaya girdiler. Daha sonra bende kişilik bozukluğu olduğunu söylediler.

Elbette ailemin kabullenmesi zaman aldı özellikle annem çok ağlamış ve üzülmüştü. Babam her zaman ki temkinli halini korumuştu.

Bu süreç uzun bir süreçti ama herkesin desteğini hissetmek beni ayrı motive ediyordu. Güçlü olmak için elimden geleni yapıyordum kriz anlarım vardı. Elimden bir şey gelmediği çok çaresiz hissettiğim anlar. fakat hepsi geçiyordu. Jimin en büyük destekçimdi. Günler haftalar geçiyordu. Evde abim yardım ediyordu. Kafami dağıtmam ve moralimi yüksek tutmak için elinden geleni yapıyordu. Pes ettiğim  düştüğüm yıkıldiğım tüm anlarda yanımdaydı. Ve desteğini hissettiriyordu bana. Ben de bu şekilde ilerleme kaydediyor ve randevularımı kaçırmıyordum.

Eğlenmeyi de ihmal etmiyordum tabiki. Zaten jimin ve arkadaşları oldukça coşkulu ekipti. Her hafta sonu gezmeye giderdik. Bu şekilde geçen tedavi sürecimden sonra Artık tamamen iyileşmiştim.

Kendi kontrolümu sağlayabiliyordum bir çok kez tek başıma bu kişilik bozukluğu ile mücadele etmiş ve kazanmıştım. Ben artık iyiydim. Çok iyiyim hemde. Bu gün ise liseden tamamen mezun oluşumun günüydü. Ve ben inanılmaz mutlu hissediyordum. Annem gelip çocukların geldiğini haber vermişti. Yanağına bir öpücük koyup aşağı indim.

İltifatlarını duymak beni mutlu etmişti. Bu yedi dost benim şu an burda bulunmamın sebebiydi çok minnettardım onlara. güzel bir 4 yılı bitirmiştik beraber. Acısı ya da tatlısı ile bitmişti işte. Abim ehliyetini aldığı için bizi o bırakacaktı. 7 kişi nasıl sığacaktık hiçbir fikrim Yoktu
Ama taehyung ve jungkook motorla geleceklerimi söylemişlerdi. Jin ve namjoon da motorla gideceklerdi. Ben jimin yoongi hoseok ise araba ile gidecektik.

Yola çoktan çıkmıştık. Abim bizi bıraktıktan sonra gitmişti. Jiminin koluna girmiştim. Iyleşmemi sağlayan emeğin en büyüğü ona aitti. Kriz anlarımı yönetmekte çok iyiydi. Benle üzülmüş gülmüş insanlardan korkmamamı sağlamıştı.

Ona zaten aşıktım. Ve bunu itiraf etmek kolay olmadı. Ki itiraf ettikten sonra her sey daha da güzelleşti. Zaman ve gelecek bize ne gösterirdi bilmiyorum. Sonsuza dek beraber olmak gibi bir düşüncem yoktu çünkü dünyanın yaşamın bize neler getireceğini ikimizde bilmiyorduk. Ama şu an burdaydik. Ve insan hatıralardan ibaretti.

Güzel hatırlar biriktirmeliydik.

Bu kitap ya da bu kelimlerin birleşimi benim için ilk olan bir şeydi. Bu kitap benim için değerli çünkü benim ilkim uzun bir süre yb atamadım. Ve kurgunun devamını getiremedim.

Ama her kitap bir sonu hak eder zaten içime dert olmuştu. Ve kötü de olsa bir sonu olduğuna seviniyorum Şu an. Bu kitabı çok güzel insanlar okudu yorum yaptı. Buna çok minnettarım. 30.06.2021

~The end~