Bugün içimdeki küçük çocuk öldü sevgilim.Ne kadar acı aslında. Her gün aynı umutlarla yastığa baş koyan çocuk artık umut elmiyor. Yaşarken de ölmüş umutlar ve insan yaşarken de ölebilirmiş Büyüyorum, eksiğim ama büyüyorum Yarım kalan umutlarla devam ediyorum ama çok da bağlanamıyorum umuda. Acıları sırtıma alip hayat denen yolda yürümeye çalışıyorum.Sensizce ve sessizce
Anilan takip ediyorum sessizce, parmak uçlarımda yürüyorum.
Rüzgarın yüzümüze tebessüm ettigi bir sonbahar gününe gidiyorum biraz üşümell ama senli günlere.Saçlarımızın etrafa dağılıp rüzgann söylediği şarkiya eşlik ettiği günlere Gözlerimi kapatip anilann peşinden gidiyorum işte,dedim ya sessizce ve parmak uçlanm da
-Alıntı-
YOU ARE READING
"kalbi kırıklar mabedi"
Short Story+Kalbim çok kırık bayım. Artık toparlıyamıyorum. +Eskiden daha güzeldi herşey.Soldu benim gibi... kalp kırılmaz çocuğum.O bir et parçası farkında değil misin? Eskiler acıtır ama acı gerçek bir daha yaşanmaz. +Peki... peki bu sol yanımdaki sancı...
