Kendime küçük bir veda mektubu:
Seni bu hale getirenleri unutma. Unutmadığını her saniye aklında olduğunu biliyorum ama işte affetme lütfen. Bunu kendimiz için yapalım. Sen eskiden çok güzeldin gülüşlerinin hepsi gerçekti. Gözlerininin içi dahi gülerdi. Sen eskiden çok iyi biriydin.
Sonra bir şey oldu ve sen değiştin. Önce çevrendeki kalabalık dağıldı bir bir. Sonra sen kalan üç beş kişiye daha da bağlandın. İşte şuan bu haldesin. İşte sonrası hiçlik. Bu hikayeyi devam ettirecek olan sensin. Kendi hikayenin baş rolü de olsan acı çekmeyi bileceksin güzelim . Bilmiyordun öğrettiler. Geldiğinde soluyorum dediğin yüzünde çiçekler açsın.
Mesela artık tuğkan dinleyerek gecenin bir yarısı ağlama. Ve o çok sevdiğin balkondan çık. Üşüyorsun orda. Yalan söylüyorsun herkese basit gibi görünen o yalanlar getirdi seni bu hale bunu da bil istedim. Eğer Nasılsın dediklerinde iyiyim demek yerine sus. Çünkü senin iyi ve ya kötü olman kimsenin umrunda değil. Veyahut sen derdini anlattığında sen bunlara mı üzüldün diyenlere susmak yerine yada hayır deyip durumu toparlamak yerine içinden geçenleri söyle geldiğinden tamam mı?
Bu veda kendine değil insanlara unutma. Onlara veda ediyoruz ki eski bizi bulalım.
VOUS LISEZ
"kalbi kırıklar mabedi"
Nouvelles+Kalbim çok kırık bayım. Artık toparlıyamıyorum. +Eskiden daha güzeldi herşey.Soldu benim gibi... kalp kırılmaz çocuğum.O bir et parçası farkında değil misin? Eskiler acıtır ama acı gerçek bir daha yaşanmaz. +Peki... peki bu sol yanımdaki sancı...
