I Love You, Engineer (Engineering Student #1)

Chapter Nineteen

He remained silent. I wonder what's bothering him. His Daddy is now okay.

"I'm here..." I whispered but enough for him to hear it.

"Thank you," his voice croaked.

Nanlaki ang mata ko.

"What's wrong? Are you really okay?" nagaalala kong tanong. Nag-angat siya ng tingin sa akin. Ngumiti siya. Iyong malungkot na ngiti. At saka siya marahang tumango.

"I'm now okay. Daddy is now okay..." he assured. "Don't worry."

Muli ay yumuko siya. No... he's not okay. There's still something that is bothering him. He's having a difficult time right now. Magsasalita pa lang sana ulit ako ngunit biglang bumukas ang pinto ng silid at iniluwa doon si Amelie. Bahagya akong nagulat nang makita siya. Napatingin din sa akin si Amelie. Nagtaas siya ng kilay sa akin.

"Cody, your Dad wants to talk to you." malumanay na pagkakasabi ng babae. Her voice is like a voice of an angel.

Agad na nag-angat ng tingin si Cody at nakitaan ko ng pag-asa ang kanyang mga mata. Agad siyang tumayo at tinungo ang loob ng kuwarto.

Tumuwid na ako sa pagtayo. Nanatili namang nakatayo at nakatingin sa akin ang babae. Ganoon din ako. Hindi ko maiwas ang tingin ko sa kanya. Now that she's closer to me like this, napagtanto ko kung gaano siya kaganda.

Ilang segundo pa ay pinutol niya ang kanyang tingin at dali-dali ring pumasok sa loob. I wanted to go inside too but who am I to do that? I want to wait for Cody here but it seems like he needs his time to be spent with his Dad. Instead, I started to walk away and go home.

Nang makauwi ako sa bahay ay nadatnan ko pa rin sila Mama at Papa sa sala na nag-uusap. Sabay silang bumaling sa akin.

"Anak, mag-usap tayo." si Papa.

Nanatili akong tahimik. Ang mga paa ko ay nagsimulang maglakad patungo sa kanila. I guess, kahit anong gawin namin... hindi na mababago ang desisyon ni Tita. Kailangan ng tanggapin? Shit. Thinking that makes my heart shattered. Hindi ko kaya... sa oras na aalis kami rito, panibagong buhay... panibagong adjustments ang mangyayari. Hindi ko maiwasang malungkot sa amin.

"Kasi... napagdesisyunan na namin ng Mama mo na sa... bahay na lang nila Mamang. Doon, alam naming tatanggapin tayo. Alam kong matutulungan din tayo at saka matanda na rin si Mamang... kailangan na niya ng makakasama sa bahay."

Nanatili akong tahimik. I can't find the exact words to my feelings. Kung bakit nagkaganito ay hindi ko alam.

"Pasensiya na..." Papa's voice cracked.

Hindi ko kayang makitang ganito sila Mama at Papa. Hindi ako mabuting anak alam ko, pero hindi ko naman kayang makita silang umiiyak at nasasaktan. Nasasaktan din ako.

I immediately hugged him. Mama joined us too. We remained silent. Only the sound of our silent cries you can hear.