Still You

Chapter Thirty-Seven: Second Chance

Sapo ko ang noo habang nakatukod ang aking dalawang siko sa aking lamesa sa opisina. Kanina ko pa pinapakalma ang sarili ngunit sadyang ramdam ko pa rin ang kirot sa aking dibdib.

How dare him stir with my feelings like that! I know where he's coming from, but if he really wanted me back and he was just making me jealous, kailangan ba talaga nilang maghalikan at magtalik dalawa?

Nagpanggap din naman kami ni Lawrence pero wala kaming ginawang ganoon! Maybe we did kiss before, but to have sex? Seriously? I can't believe him! Fuck, I hate him! Magsama silang dalawa!

Hinilamos ko ang aking mukha para maalis ang bakas ng luha na mayroon doon. Kung sanang hindi nila ginawa ang bagay na 'yon ay baka bumalik na kaagad ako sa kaniya.

I just can't help but to be disgusted everytime I imagine them doing that thing.

Halos masabunot ko ang aking sarili nang biglang naalala ang ungol ni Krisa ng gabing 'yon. I can imagine Krisa getting undressed by Aeolus in a cold and dark room. Halos manlambot ako sa sakit na naidudulot sa akin ng pag-iisip ng ganito.

When someone knocked on my door, I immediately shifted on my seat. Kaagad kong inayos ang aking sarili bago pinapasok kung sino man 'yong kumatok.

Bumungad sa akin Dennis na may pag-aalinlangan sa kaniyang mga mata.

"Uhh miss Serene, hi! Hehe. Iaabot ko lang sana 'to sa'yo." may tinaas siyang plastik na may lamang milktea at bread.

Kunot noo ko siyang tinignan habang papalapit sa aking lamesa.

"Uhm. Mukhang wala ka kasi sa mood simula kanina, Miss, kaya naisip ko na bilhan ka ng ganito." hindi siya makatingin sa akin habang nagkakamot ng kaniyang batok.

Lalong napakunot ang noo ko sa kaniya.

"You don't have to do this. Gumastos ka pa talaga para sa akin." I seriously said. Pakiramdam ko tuloy ay pa-simple siyang pumuporma sa akin.

He glanced at me and smiled awkwardly. "Uh, wag kang mag-alala, Miss, hindi lang naman ikaw nilibre ko." he chuckled. "Nilibre ko rin naman sina Reean. Isinali na lang kita kasi nakita kong wala ka nga kanina sa mood hehe."

My brow slightly arched. I gave him a force smile. Ayoko na sanang tanggapin para naman wala na siyang maisip na kung ano pa, but I appreciate his effort.

"Okay, then. Thanks for this, Dennis. Okay naman ako. No need to worry about me." I made it sound like I'm dismissing him already.

Bahagyang napawi ang kaniyang ngiti ngunit tumango pa rin siya sa akin. Tumalikod siya ngunit bago pa man tuluyang makalabas ay lumingon muli siya sa akin.

I saw hope in his eyes. Parang may bigla siyang naalala at gustong sabihin sa akin. I raised my eyebrow at him.

"May nais ka pa bang sabihin?"

He gave me a small smile and nodded.

"What is it?"

"Uhh... baka gusto mong sumama mamaya sa amin, Miss." he trailed off.

My forehead creased. Sumama? Saan?

"Birthday ni Noelle. Maglilibre raw sa isang sosyal na club, Miss." he chuckled.  "Minsan lang mag-aya 'yon kaya..."

"So, it's not your party, but you're the one inviting me?"

I was trying to ask a simple question, but I think he got it wrong. It sounded a bit off. Pero iyon naman talaga ang gusto kong itanong. Why is he the one inviting me kung hindi naman pala siya ang may birthday at ang manlilibre?