Limerence: Untold Story Of Tears (BS2)

kabanata 31

He nervously smile. "He's waiting for you..." Biglang lumungot ang boses nya. "At the mortuary."

Namilog ang mata ko. "C-come again?"

Nag Iwas sya ng tingin kaya mas lalong kumalabog ang dibdib ko. Shit. I can sense how sad his expression it.

"I told him not to follow you." His baritone voice said. "But he didn't listen. He call Hans to book him a flight. Sabi ni Tito Lucas. Hindi nya pa daw kaya... Kaya sobrang nag alala kami. I'm not with him. May importante akong ginagawa nyun ih-"

Hinawakan ko ang tuhod ko ng manginig 'yon. I blink couple of times. Iniwas ko ang tingin ko kay papa. Ayokong aalalahanin nya pa ako.

I pull myself together. "C-can I see him now?" I prevent my voice from cracking.

Halos mapamura ako, nang maalala ko si papa. Hindi ko sya pwedeng iwan na mag isa.

"Nurse. Okay na ba sya?" Nagaalalang tanong ko. Nilingon ko si papa. "Pa. May nararamdaman ka pa bang iba?"

He smile. "I'm good." Inalalayan ko sya, nang bigla syang tumayo. "I w-want to see that guy too."

Hindi ko na napigilan ang panlalabo ng paningin ko. Kinapitan ko ang braso ni papa para mas maalalayan ko syang maglakad. Habang nasa gilid naman namin si Clement.

"Sir, you sure. You can walk?" Pormal na tanong ni Clement kay papa.

"Oo nga pa, o-okay lang naman na samahan muna kita." My voice crack. Ilang beses akong napapikit.

Marahan syang umiling. "Gusto kong kasama ka pag nakita mo na sya." Biglang sumeryoso ang boses nya.

I gulp. Lalong lumakas ang kaba na nararamdaman ko. Hindi ko kayang makita syang walang buhay sa harap ko.

Kung alam ko lang na mag kakaganito dapat natutunan kong kontrolin ang emosyon ko, noong nakita ko silang dalawa. Shit.

"This is the room, Chloe" Malumanay na saad ni Clement, habang nakaturo ang isang daliri nya sa pintuan.

Nanunubig ang mata ko na tinignan sya. Mas hinigpitan ko ako kapit sa braso ni papa. Shit. Ayoko nang ganito.

Morgue... Shit, this is his room.

"A-ako na ba yung magbubukas?" wala sa sariling tanong ko.

Dahan-dahan kong kinalas ang pagkakahawak ko kay papa. Mabibigat ang bawat hakbang na pinakawalan ko. Shit.

"I like him having a deadpanned expression. B-but I don't want him dead." I gulp.

Nanginginig ang kamay ko ng ilapat ko sa door knob. Marahas akong napabuntong hininga bago ko tuluyang pihitin iyon.

Nanliit ang mata ko, nang makita ko kung gaano kadilim ang loob. Hindi na ako nag abalang lingunin sila papa.

Tumulo ang luha sa mata ko nang makita ko ang isang kama na may nakataklubong na kumot na korteng tao. Nanghina ang buong sistema ko. Kahit anong layo ko alam kong si David 'yon.

Gusto kong takbuhin ang distansya naming dalawa, pero alam kong hindi ko 'yon magagawa. Alam kong hindi ko kaya. Pinunasan ko ang luha na pumatak sa pisnge ko. Shit.

Dahan-dahan kong nilapat ang kamay ko sa kumot. Hindi ko mapigilang humagulgol ng alisin ko 'yon.

Bawat kaunting balat na nakikita ko, umaasa akong hindi sya ang nakahiga dito.

Shit. Napalingon ako sa taas nang makita ko si David nga nakahiga doon.

I gulp. Hinaplos ko ang mukha nya. "S-shit. Dhavid" I almost whisper.