Limerence: Untold Story Of Tears (BS2)

kabanata 29

"kaze!" Hinawakan ko ang balikat nya para lumingon sya saakin.

She gulp. "S-sorry, huh?" Nilingon nya ulit ang glass wall. "Hindi kasi ako makapaniwalang nangyare to. Imagine mag kakasama lang tayo noong pumunta tayo dito tapos eto na-"

Napatingin din ako sa glass wall. "Ang bilis nga" Mahinang Sambit ko.

"KC. Can you look at him for me?" inabot ko sa Kanya ang cellphone nya. "I need to go to DIA. Sila papa kasi ih-"

"You will face your parents like that?" Pinagmasdan nya ang mukha ko. "Mukha k-kang pinagsakluban ng langit at lupa."

I sigh. Pasimple kong hinawakan ang mukha ko. Hanggang bumantay iyon sa ibaba ng mga mata ko.

"KC n-naman ih" I pout. "Okay na to. Si papa lang naman yung kakausapin ko-"

"Exactly. You will talk to Tito Crestino! Ano ka ba? Para namang hindi mo kilala 'yon. Pag dating sayo sobrang magagalit iyon." Pinanood ko lang sya habang inaabot nya ang bag nya. "Kahit yung eyebags mo lang yung matago. Kasi naman ih, dapat natutulog ka."

Sinangi ko ang kamay nya nang ilapit nya sakin ang isang concealer.

"Okay lang to. Dad can understand" I Kiss her cheek. "Sige na. I have to go. Just stay here ah. Baka kasi kanina pa iyon doon ih-"

"Bring my phone then! Paano mo sya makikita doon"

Napalingon ako sa likod ko. Agad kong kinuha ang cellphone nya. I gulp, when I take a glance at David's close eyes.

"Thank you, Kaze" Nakangiting saad ko.

Nakita ko na ang pag tango nya bago ako tumakbo papuntang parking lot. Shit. Dad shouldn't left alone. Paano kung may mangyare sa kanya.

Napabuntong hininga ako nang ipark ko ang kotse sa harap ng airport. Marami ng taong nakapila doon. Hindi ko maiwasang maalala, noong mga panahon na dinala ako ni David sa isang branch ng airport na ito para ipakilala sa kaibigan nya.

Mas binilisan ko ang takbo nang makapasok ako. Nilibot ko ang paningin ko pero hindi ko parin nakita si papa.

Hinugot ko ang cellphone ni KC sa bag ko. Pinindot ko ang messages, pero bago ako tuluyang mag type. Nilingon ko ulit ang paligid. Sabi ni mama. Nandito na daw sya.

"You became slimmer."

Halos mapatalon ako nang marinig ko ang boses na 'yon. Shit. Mabilis kong nilingon ang gilid ko. Namuo nanaman ang luha ko nang makita ko ang papa na nakatayo malapit saakin. Matagal-tagal na din simula nang hindi ko sya nakita.

"Papa!" I shout. Pinulupot ko ang kamay ko sa kanya, nang malapitan ko sya. "I-I miss you pa"

"You got busy on your love life this few days ih." I heard him chuckles. "Nagseselos na tuloy kami ng mama mo-"

Kinalas ko ang yakap ko sa kanya. "Papa naman ih"

Bumilis ang tibok ng puso ko, nang tignan ni papa ang mata ko. Napayuko naman agad ako.

"Tell me, Khaning. Hindi ka na naman ba nakakatulog?" Biglang sumeryoso ang boses ni papa. "Alam mong bawal kang mag puyat! Lalo na may sakit ka."

Napalunok ako. "Papa, kasi... Hmm. P-papa. Ano-" Hindi ko na natapos ang sasabihin ko, nang yakapin ulit ako ni papa.

The hug became tighter. Hindi ko na napigilang umiyak. Niyakap ko din pabalik ang ama ko.

"My khaning only cried for her dreams, so I'm wondering how much he mean to you?" Tanong ni papa.

Napalunok ako. Hindi ko sya magawang tignan. Buti nalang ay nanatili kami sa pagkakayakap, kaya hindi nya magawang basahin ang mga emosyon ko.

"H-he mean more than my life" I gulp.