ACI

5.Bölüm

Defneden

Olanlardan sonra uyumaya çalıştım ama başarısız olmuştum. Bende çizmeye karar verdim. Çizim yaparken gerçekten tüm düşüncelerimden ayrılıyordum. Çekmecemden eskiz defterimi alıp ne çizeceğimi düşünmeye başladım.Aklıma  abim (!) ve babamın beni yetimhaneye bırakması geldi. bende hemen  bu anı çizmeye başladım. bir bina demirler ve önünde ağlayan küçük masum bir kız. 

Çizimim bitince kapım çalmıştı. Kalkıp kapıyı açtım. Karşımda Işıl duruyordu. 

- İçeri geçebilir miyim? 

kafamla onu onayladıktan sonra yatağıma geçip oturduk. 

- Bak şey ımmmmm ben bilmiyordum olanları. Ben abinle tanışırken onun iyi niyetine sağlığına kalbinin temizliğine aşık oldum. Ama pekte öyle biri değilmiş. Kendimi kandırılmış hissediyorum.
Bak bunları sana anlatmanın nedeni bende küçükken babamdan dayak yiyordum.

Ben gözlerimi pörtletmiş onu dinliyordum.

- O zaman yemin ettim benim gibi durumu olan insanlara yardım edeceğim diye. Sen masada olanları anlatınca kendi anılarım gözümün önüne geldi. Meğersem ben nefret ettiğim kişilikte bir insana aşık olmuşum. Yani senin nasıl hissettiğini biliyorum. Anlıyorum...

Artık ağlamaya başlamıştı. Hiç bir şey demeden ona sarıldım. Oda bana karşılık verdi. Kağıt kalem alıp yazmaya başladım.

Abime kızma. Benim yüzümden aranız bozulmasın. O seni seviyor. Sana aşık. Onu kaybetme. O bana son kez vurdu. Yani umarım. Bu konuşma içinde teşekkürler. Bana güvenmen beni mutlu etti. Şimdi sevgilinin yanına git ve ona sımsıkı sarıl ve bırakma...

Kağıdı Işıla verdim. Okuyunca tekrar bana sarıldı. Gülümseyip odamdan dışarı çıktı.

Yarından sonra okullar açılıyordu. Yaz tatili bitiyordu ve benimde son senemdi. Bunun için kırtasiye ve kıyafet alışverişini çıkmam gerekiyordu.

...

Sabah kapımın tıklanmasıyla uyandım. Hemen kalkıp hırkamı giydim ve kapıyı açtım.

-Hadi kahvaltı hazır.

Dedi Işıl.

Kafamı salladım. O çıkınca penceremden havaya baktım. Oldukça sıcaktı bunu için uzun beyaz bir tişört ve kot pantolonumu giydim. Duş alırsam gecikeceğim için almadım. Saçlarımı hafif ıslatıp şekillendirici kremimi sürdüm ve doğal haline bıraktım.

İşim bitince hızlıca merdivenlerden indim. Işıl ve Banunun arasına oturup kahvaltımı etmeye başladım.

Umut:eee kızlar bugün ne yapıyorsunuz.

Banu: ben evde olurum bir işim yok.

Işıl: Aynen bende

Berk: Defne sen?

Kağıdımı ve kalemimi çıkartıp.

Okul başladığı için alışveriş yapacağım ve kendime bir ev bakacağım.

Kağıdı Berke verince sonunda öksürük krizine girdi. Sanırım ev tutacağım şaşırdı.

Berk: ne evi ya

Umut: eve mi çıkacakmış?

Burak: Öyle bir dünya yok.

Onlara 'hehe' dermiş gibi bakıp kahvaltım devam ettim.

Umut: öyle bakma küçük hanım hem paran yok

Diyip piç smile yaptı. Sanırım miras olayını bilmiyorlar. Hımmmm. Aslında bu parayı ev için harcamasam daha iyi olabilirdi evet. Ama bunlarla da yaşanmazki. Şimdilik katlanayım bari hem şu sınav telaşı da biter.