‹Bu kitap geçmişteki bana ithaf edilmiştir.›
Çok küçük yaşlardan itibaren hayatındaki zorlukları benimsemiş bu kızımız, geri kalan hayatında ne gibi aksiliklerle karşılaşacak?
Ailesi tarafından bile sevilmeyen kızımız yine de bir umut bulup ona tutu...
Saat akşam ondu ve biz çocuklarla bara yeni gelmiştik. Gelen aramayı açıp daha sessiz bir yere geçtim.
"Alo! Alo! Defne!"
"Bismillahirrahmanirrahim. Ne oluyor abi?"
"Kızım aldım numarasını."
"Kimin?"
"Sana geçen bahsetmiştim ya. Sen de nerde gördüysen oralarda dolaş demiştin. Sabahtan beri bekliyorum. Gördüm onu. Aldım numarasını. Allah'ım çok mutluyum."
"Hayırlı olsun. At şu kızın fotoğrafını bakıyım."
"Kızım çok güzel. Çilleri var. Nutella bandırıp mıncırmak istiyorum."
"Öhhöm."
"Neyse işte gülüm. Atarım birazdan. Haber veriyim diye aradım."
"Eyvallah. Görüşürüz tatlım, bebeğim."
"Görüşürüz papatya."
Bu hallerine alışık olmadığım için güldüm. WhatsApptan gelen mesaja tıkladım.
Çilli tavuk:
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Çilli tavuk: MaşAllah de.
Siz: MaşAllah. Harbiden güzel kız. Hayırlı olsun yavrum.
Çilli tavuk: Hadi sen eğlencene devam et.
Siz: Peki. Görüşürüz.
Çilli tavuk: Baybay.
Telefonu kapatıp çantama attım. Koridordan çıkıp deli gibi dans eden insanların arasından geçmeye çalıştım. Kafamı kaldırıp bizimkilere baktım. Üçüde sohbete dalmışlardı. Ben ellerimle kendime yol açmaya çalışıyordum.
"Ay noluyor be." Kulağıma gelen çığlıkla durdum. Kafamı çevirip kolumdan tutana baktım. Bu sahilde Deniz'in numarasını alan kızdı.
