Elimdeki bardakta kalan son yudumu boğazımdan geçirdiğimde sertçe bıraktım masaya. "Aylık en az on beş bin." Sanırım çakırkeyiftim, ve onun asistanlığını yapmayı kabul etmiştim.
İşte şimdi dikkatini çekmişe benziyordum, sonunda gözleri benim mavile...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bool yorumlu ve oylu bir bölüm olması dileğiyle.
Keyifli okumalar.
İnstagram: Asrimavi_
Bölüm Şarkısı: Perdenin Ardındakiler - Beni Kendinden Kurtar
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm Yedi: Evlen Benimle
Bileğime taktığım gümüş kol saatini hizalayıp aynadan yansıyan görüntümü inceledim. Geniş omuzlarımı açıkta bırakan sıfır kol bluzun altına, beyaz renkte dizlerimin hemen aşağısında biten saten etek oldukça hoş duruyordu. Bu kombinede beğendiğim parça kesinlikle etekti. Kasıklarımın bir karış aşağısında biten yırtmacı beyaz tenimi açığa çıkartıyor oradan da belimi sıkıca kavrıyordu. Modeli çok hoştu.
Beyaz bantlı topuklu ayakkabılarımı çantamla birlikte elime alıp dış kapıya doğru ilerledim. Dün gece olan konuşmanın ardından eve gelmiş, uzun bir duş alıp saatlerce söylediklerini düşünmüştüm. Ne tarafa yoracağımı bilmediğim kelimeler aklımın içinde dönerken uyumakta bir hayli zorluk çekmiştim. Buna rağmen kendimi enerjik ve heyecanlı hissediyordum.
Kapının önüne geldiğimde ayakkabılarımı giyip çantamın kolumdan sarkan zincirini tekrardan omzuma atıp çıktım evden. Saat sekize yaklaşıyordu ve Necmi çoktan beni almaya gelmiş olmalıydı.
Bahçemin kapısını kilitleyip her zamanki yerinde beni bekleyen aracın ön koltuğuna yerleştim. "Günaydın Necmi." Onunla konuşurken bir yandan da emniyet kemerini takıp açılan eteğimin üzerine çantamı bıraktım. "Günaydın abla, nasılsın?" Necmi ile havadan sudan muhabbet ederek şirketin önüne geldiğimizde vedalaşarak indim araçtan.
Sabahın hafif serinliğinde kendini belli eden rüzgar siyah saçlarımı sol tarafa doğru uçururken önüme gelen kısımları iki kulağımın arkasına sıkıştırdım ve başımı kaldırarak gösterişli kocaman binaya baktım. Ben, Zeynep Harmanova böyle bir yerde yönetici değil de, sekreter olarak çalışmaya başlayacaktım. Vay be!
