20 Bin okunma sayısı olmuş 😻 siz olmasaniz bu kadar olmazdı 🌸 Bölümü erken paylaşmıştım ama paylaştığım da yarım olarak paylaşmış, tekrar yazmak zorunda kaldım 🤦 İyi okumalar🖤
CEMREDEN;
Artık bazı şeyler için geçti. Geç kalınmıştı. Otobüs kaçırdığımzda o otobüs nasıl geri dönmüyorsa ise bazı hatalarından geri dönüşü yoktu.
İngiltere'de okumaya başlayalı 2 hafta oldu. Bu iki hafta benim için dop dolu geçmişti. Ev mev temizliği derken anca kendimi toparlayabilmiştim.
Bu iki hafta içerisinde bir arkadaş edinmiştim. Adı Bella'ydı. Tabi güvenmiyordum. Ki onu umursadığım söylenemezdi.
Her zaman peşinde dolaşarak benimle arkadaş kurmaya çalışıyordu. Ben kaç kez arkadaş istemiyorum desemde peşimden ayrılmıyordu.
Sonunda dersim bitmiş arabama binerek eve sürüyordum.
Yolları ezberleyebilmek için çoğu kez burada kaybolmuştum. Çoğunda da beni Bella buluyordu.
Eve vardığımda arabamdan indim. Bellayı kapımın önünde gördüm.
Beni görünce bir kez zıplayarak oturduğu yerden kalktı.
"Hadi gidiyoruz" dedi.
"Nereye" diye sordum.
"Cafeye" dedi.
Başımı sallayarak "gelemem, uykum var" dedim.
Oflayarak kolumdan tutup arabasına bindirdi. Emniyet kemerimi bağlayarak yola döndüm.
Salmıcaktı beni.
Cafeye geldiğimizde bir masaya oturarak sipariş verdik.
Siparişler geldikten sonra Bella bana bakıp "benimle neden arkadaş olmuyorsun" diye sordu.
"Buraya gelmeden önce bir çok olay yaşadım. Arkadaşlarım bana bir konuda inanmadı, yarı yolda bıraktılar. Ağır kelimeler kullandılar. Beni başka birisine tercih ettiler. Artık ben kimse ile arkadaşlık kurmak istemem" dedim.
"Ben onlar gibi olmayacağım ama" dedi.
Herkes zaten ilk başta iyi sonradan değişiyorlar.
Sustum.
"Üniversite bitince bende seninle Türkiyeye gelip orada doktor olacağım" dedi.
Anlaşılan bu kız beni rahat bırakmayacaktı. Kurtulamayacağım.
Cafede biraz zaman geçirdikten sonra Bella beni eve bırakmıştı.
Umarım Bella sende diğerleri gibi değilsindir. Umarım.
Eve girince Mutfağa girerek kendime birşeyler hazırladım. Hazırladığım yemekleri tepsiye koyarak televizyon karşısına geçtim.
Televizyonda film bulamayıp elime telefonumu aldım. İnstagrama girerek dolaşmaya başladım.
Bir mesaj isteği gelince tıklayarak okumaya başladım.
"Cemre ben Savaş. Çok pişmanım. Sana inanmadığım için özür dilerim. Herşey ortaya çıktı. Numaranı niye değiştirdin? Ulaşamıyorum sana çıldırıyorum. Lütfen ortaya çık. Kendimi sana affetireceğim. Çok pişmanım. Lütfen geri gel" diye mesaj Savaştan gelmişti.
Gözlerim dolmuştu. Profile tıklayarak engelledim.
Pişmanlık artık demode olmuştu.
"Yeminim olsun ki; içimde sana olan sevgimi bitireceğim" diyerek telefonumu sıktım.
