Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kitabı pandemi bitince kaldıracağım diyen ben🤝bitmeyen pandemi:::DDD Koskoca bir yıl geçti ama hiçbir şey değişmedi... Size olan sevgim ve Covid19 ilk günkü gibi...❤️ O yüzden sözümü tutuyorum ve yine başlıyoruz!
Arhan, kapının pervazına yaslanmış yine Çeşmiahu'yu bekliyordu. Çorbacıdan apar topar çıktıktan sonra bu maceranın biteceğini düşünse de yanılmıştı. Genç kız hazırgelmişken ölçüleri alayım diyerek resmen yukarı koşmuş, yaklaşık on dakikadır ömrünü şantiyeye adayan ustalar gibi kalemi kulağında, metreyi de elinde tutuyordu. Kendi kendine, "Neresi kaldı..." diye mırıldanırken, şeridin demir ucunu çekip bırakarak 'şakkkk' sesi çıkartıyordu. "Dolap kenarı tamam... Kabinin boyu... O da tamam..."
"Ahu Hanım?"
Çeşmiahu gözleri not defterinde, "Efendim?" dedi.
"Şu sesi çıkartmasanız?"
"Ne sesi ya?" derken, konsantrasyonu bozulduğu için aksi bir şekilde başını kaldırdı ve Arhan'a baktı. Bu esnada hala yavaşça metrenin ucunu çekiyordu.
"Yapmak üzere olduğunuz..."
Şakkk!
"Ay!" Çeşmiahu şaşkın bir şekilde eline baktı. "Çok özür dilerim, inanın yaptığımın farkında değildim."
"İnanıyorum, ben de bunun farkındaydım." Arhan yavaşça doğrulup, elleri cebinde banyoya isteksizce adım atarken, ilk defa görmüş gibi etrafı inceliyordu. "Bitti mi işiniz?"
"Bitmek üzere. Keşke beni beklemek için hiç diretmeseydiniz. Kendimi artık o kadar kötü hissediyorum ki, tarifi yok. Karşınızda..." Durdu ve iç dünyasına odaklandı Çeşmiahu. Hissettiklerini tarif edemese bile, bir şeye benzetmek istiyordu. "Ezilmiş bir domates gibiyim."
Arhan doğru duyduğuna emin olmak ister gibi tekrar etti: "Ezilmiş domates?"
"Mahcubiyetimi düşününce aklıma nedense renk olarak kırmızı geldi. Sonra da domates. Kötü bir durumda olduğum için, gözümde beliren ilk şey ezilmiş hali oldu."
Genç adam, belki de uzun zaman sonra hayatında ilk defa ne diyeceğini bilemiyordu. Çeşmiahu o kadar şaşırtıcı bir kadındı ki... Ezberlediği bütün cümleleri, girdiği değil de; başka bir sınavın konularıymış gibi hissettiriyordu Arhan'a. "Sanırım anlıyorum ama dediğim gibi Ahu Hanım, istediğim için buradayım. Hem... Gitsem bile, sizi bu halde yalnız bıraktığım için aklım burada kalacaktı."
Çeşmiahu ne diyeceğini bilemediği için ürkek gülümsemesiyle cevabını verirken, istemsizce metrenin şeridini tekrar çekmeye başlamıştı. Arhan'ın gözlerinin irileştiğini ve kaşlarıyla hemen önünü işaret ettiğini fark edince bakışlarını indirdi ama çok geçti: şakkk! "Artık eksik ölçüleri alayım," dedi usulca. "Metre kesinlikle bunu istiyor."
