kira's story

welkom in mijn leven: hoofdstuk 1

de meeste mensen die dit lezen of van dit verhaal horen zullen je zeggen dat het enkel een verzonnen verhaal is, maar dat is wat zij geloven. zodra je ze zegt dat je er wel in gelooft zullen ze je vragen of je het met eigen ogen gezien hebt maar dan is je antwoord waarschijnlijk nee en zullen ze je zeggen wat je niet ziet is niet echt maar heb je gedacht aan die ene droom die zo echt voelde en je er terug heen zou willen gaan?....

Hecht je maar niet te hard aan mijn woorden want mijn verhaal is niet zo wonderlijk als het zou moeten zijn. graag wil ik zeggen 'er was eens' maar dat gaat echter moeilijk aangezien het verhaal nooit tot z'n einde kwam en het nog steeds werkelijkheid is. 

ik zal me even voorstellen: Mijn naam is Kira Moon. Ik woon niet op de planeet aarde zoals jij. Ik woon in een wereld ontstaan door alle beetjes fantasie op aarde waar echt in geloofd word, Mens en dier!
deze wereld of planeet gaat onder de naam Niana. zoals je al kunt raden ben ik dan ook geen mens maar een magisch wezen welk? wel ik ben een woodborn maar daar zal je vast niet veel mee zijn. woodborns zijn wezens die in het diepste van de planeet, in mijn geval Niana, geboren worden in de vorm van een zaadje, er zijn verschillende soorten en van elke soort is er maar 1 uitzonderlijk zijn er 2, de meeste van ons zijn niet bekent en zal je ook nooit tegenkomen, ze zijn zeer goed in verstoppen. elke soort heeft zijn eigenschappen. mijn eigenschappen zijn vooral het zorgen voor de natuur die snachts actief is en ik ben 1 van de weinigen die met de wind kan communiceren. en ja hier in Niana is de wind ook een leven! mijn zus Kara zorgt voor de meer duistere fantasie genaamd de schaduwen. dat zijn de wezens die je denkt op de muren te zien nadat je een enge film ofzo hebt gekeken ze leven op de laatste plaats die je ziet zodra je het licht weer aan doet, in de schaduw! dat is een soort wereld tussen het hierna en de wereld waarin we leven, soms ontsnappen er enkele uit die wereld en het was ooit mijn taak ze terug te brengen, gelukkig heb ik die taak aan Kara kunnen geven. er zijn enorm veel wezens in Niana het zijn er zoveel dat ze niet allemaal een naam hebben, je zult dat ook merken dat ik niet mensen maar 'wezens' zal zeggen. ook hebben we wel landen die aanwijzen welke soort je ongeveer bent elk land staat dan ook bekent om een bepaalde techniek van magie of manier van leven. er zijn niet echt vaste 'koningen/ koninginnen' maar gewoon heel oude heersers die zelfs ouder zijn als ik en wat ze eigenlijk doen weet bijna niemand maar iedereen weet dat ze sterk zijn en je liever geen problemen met hen wilt hebben. 

om je aan enkele wezens voor te stellen neem ik je 700 jaar terug, en ja ik ben ouder dan dat!

een plotse wind geeft een hoop druk op mijn lichaam die de lucht uit mijn longen duwt. met de grootste moeite kan ik niet bewegen zelfs mijn ogen kan ik bijna onmogelijk openen. na enkele tellen word de druk op mijn borst minder ook de wind die rond mijn lichaam circuleert word minder hevig. de duisternis word lichter en voor ik het weet kan ik me bewegen en heb ik mijn ogen open. ik zie een nachtelijke sterrenhemel. ik zweef  bedenk ik bij mezelf, maar net als ik dat besef land ik langzaam op de grond. even blijf ik op de grond liggen, lekker ontspannen en kalm. een lichtje in mijn ooghoek doet me rechtop zitten, hier en daar komen er ligt gevende paddenstoelen tevoorschijn. ook kleine vuurvliegjes en elfjes vullen het bos met flits gekleurden  lichtjes. de nacht is begonnen en een magische sfeer vult de lucht. ik sta op van de grond en bekijk mezelf in de reflexie van een beekje wat iets verder op door het bos stroomt. ik besef dat ik na een lange tijd zonder ik eindelijk mijn vleugels en horens terug heb en wederom een deel van mijn lichaam kan noemen. vol bewondering en genot strek ik mijn vleugels. ze zijn schors achtig bruin met nachthemel zwart een de hoeken overlopend in lavendel paars. net het zelfde paars dat zich rond mijn horens wikkelt. zodra ik opkijk zie ik een vreemd bolvormig figuur aan de overkant van het beekje. ik spring er soepel overheen en stap zo stil mogelijk richting het in rook gewikkelde figuur.  een zwart-grijze rookwolk stijgt langzaam op en laat een op een hoopje gerold kind achter, het weent in alle stilte en verbreekt de magische sfeer die er zojuist nog was. stilletjes stap ik dichter en dichter maar zodra het kind me ziet verschiet het zo hard dat ze naar achteren tegen een boom aan krabbelt, lange zwarte haren bedekken haar gezicht wat rood ziet van de tranen. 'alsjeblieft! doe me geen pijn!' ik laat een klein lachje vallen en hurk tot ik op haar hoogt zit 'waarom zou ik dat doen?' die woorden doen niks en dan zegt ze net dat ene wat mij zo razend maakt, telkens weer. 'Je bent een monster! zoals alle andere!' alle gedachten worden overstemd door woeden en ik wil haar net bij de keel grijpen maar op dat zelfde moment word mijn eigen lucht uit mijn longen gehaald door een onbekende kracht. 'werkelijk nog geen 5 minuten en ik moet me al inspannen, ik hoopte nog op een rustige kennismaking!' een schrale jongensstem verbreekt de over stemmende woeden in mijn hoofd. 'en wie ben jij?!' vraag ik zodra hij zijn hand zakt en ik mijn adem terug te pakken heb. 'Sky, dochter natuur heeft me gestuurd om jou humeur in bedwang te houden, ze wist bijna zeker dat je zou flippen zodra je realiseerde dat zij je zus is' ik kijk naar de grond dat is niet eens de reden waarom ik kwaad werd!  'ik zou zelfs blij zijn met een zus' mompel ik, Sky draait met zijn ogen en kijkt me streng aan alsof ik zelf het kind ben 'Waarom wilde je haar dan bij de keel grijpen?' ik kijk richting het meisje wat nog steeds op de grond zit en geef een diepe zucht 'waarom is het nog steeds een nieuwtje dat monsters  enkel in de schaduwen zijn en niet eens lijken op wat ik ben?' 'wauw, echt ga je daarom een kind aanvallen' 'ik heb ook een jacht instinkt!' schreeuw ik dan 'maak me kwaad en je zult er achter komen' het meisje staat dan plots tussen ons in en trekt aan onze mouwen. zodra we haar beide aankijken wijst ze naar een ontsnapte schaduw die ondertussen is gaan zitten op de plaats weer het kind juist nog zat. 'grog vraagt of jullie wat stiller kunnen discuseieren' ik en Sky kijken elkaar vragend aan. dat wezen heeft een naam?!  dan besef ik dat zij mijn taak om de schaduwen terug te brengen zal overnemen.

dat was zo een beetje onze eerste ontmoeting met elkaar, gek om te bedenken dat dat al 700 jaar geleden was!