ACI

1.Bölüm

Medya: DEFNE (Ana karakterimiz)

ARKADAŞLAR BEN BU KİTABI YAZARKEN ÖYLESİNE BAŞLAMIŞTIM. BU KADAR TUTACAĞINI DÜŞÜNMÜYORDUM. BU YÜZDEN MANTIK VE YAZIM HATALARI VAR. SON BÖLÜMLERE DOĞRU DÜZELİYOR. ANLAYIŞINIZ İÇİN TEŞEKKÜR EDERİM.

Düzenleniyor...

Alarmın sesiyle yine harika(!) bir güne uyandım.
 
Ayağa kalktım ve lavaboda günlük rutin işlerimi hallettim. Odamdan çıkıp alt katta olan yemekhaneye doğru yöneldim. Kendime bir tablet alıp sıraya girdim. Pek fazla arkadaşım yoktu. Hatta hiç arkadaşım yoktu. Bana sürekli acıyan gözlerle bakıyorlardı. Onları umursamadan görevli ablaya tabletimi uzattım. Daha sonra sıradan çıkıp köşedeki masaya oturdum.
 
Bugün son serumumu takacaklardı. Böylelikle tedavim bitmiş ve ben biraz daha özgür olacaktım. Bunun için mutluydum çünkü serum beni çok yorgun düşürüyordu.

Yemeğimi hızla bitirip revire doğru randevum için yol aldım. Gözlerim Sevda ablayı aradı. O bana bir anne, bir abla bazen sırdaş olmuştu.

Hemen odasına gidip baktım. Yoktu. Bende revire geri döndüm ve hemşireyi bekledim. Hemşire gelince serumumu taktı ve revirden çıktı.

Serumdan dolayı gözlerim yavaşça kapanmaya başladı.

Berkten

Uçaktan indik ve bavullarımızı görevlilere verdik. Önümüzdeki siyah minibüse binip eski evimize gitmeye başladık. Buraya geliş amacımız artık Türkiyede de fazlasıyla şirketimizin olmasıydı. Artık burdaydık. Annemin öldüğü ülkede. Benim gibi diğer kardeşlerimde buraya gelmek istemiyorlardı. Babamız ısrar etmese gelmeyecektik.

Şuan tek istediğim eve gidip dinlenmekti. Yetimhaneye yarın uğrayacaktık.

Defneden

Yurttan çıkıp spor salonuna ilerledim. Yetimhanede yaşadığım için kendimi korumayı öğrenmek zorunda kalmıştım. Bu yüzdende uzun süre önce çalışıp biriktirdiğim parayla spor salonuna kayıt olmuştum.
 
Spor salonuna girip Mehmet abiye el salladım. İlk başta saçlarımı toplayıp ısındım. Daha sonra boks torbasını önüne geçtim ve uzun bir süre oyalandım.

Hayat hikayem acıklıydı. Acı dolu bir hayatım olmuştu. Ben de her genç kız gibi gezmek, eğlenmek istemiştim. Ama bu hayal çok küçük yaşlarımda başlamadan bitmişti.
 
Önümdeki boks torbasını daha hızlı yumruklamaya başladım. Gözyaşlarımdan dolayı etrafı bulanık görüyordum. O an arkamdan biri ellerimi tutup beni engelledi. Tanımadığım insanların bana temasta bulunmasından nefret ederdim.

İstemeye istemeye ilk önce dirseğimle karnına vurdum. Ellerimi bırakıp yerde iki büklüm bir şekilde karnını tutuyordu. Hiç bir şey diyemeden çıktım. Çıkarken Mehmet abiye içeriyi gösterdim. O bana anlamaz gözlerle bakarken yanına gidip kağıt kalemimi çıkarttım.

Mehmet abi içeride ki beyefendinin sana ihtiyacı var.
 
O bana kafasını sallayınca ben de dışarı çıkmıştım. Yurda geri dönüp odama çıktım ve ellerime pansuman yaptım. Ben kötü kız değildim. Etrafımdakiler çok saftı. Hayat bana bunu öğretmişti belki de.

Buraktan

Eve geçmiş eşyalarımı yerleştirmiştim. Uzun süredir burada yaşamadığım için internetten civarda spor salonu olup olmadığına bakmıştım. Şansıma yakınlarda bir spor salonu vardı. Hızla üstümü giyinip dışarı çıktım.

Ortalama bir tempoda koşarak spor salonuna vardım. Girişte olan görevlinin yanına gittim.

"Salon müsait mi acaba?"