My Baby's Father is a Superstar (NOT EDITED)

CHAPTER FOURTEEN

"Tell me about him..."

"Huh?!"

Marahas niya akong nilingon na ikinaatras ko pero wala ding silbi dahil hindi ako makalayo sa kanya. Nanatili siyang nakahawak sa mga kamay ko ng mahigpit na parang na niyang bitawan. Hindi ba galit siya sa akin? He should not hold me.

"Tell me about my son, Rain!"

Napaigtad ako ng tumaas ang boses niya. Nangilid na din ang mga luha. If there's one thing na hindi nabago sa akin, yun ay ang ayaw na ayaw ko pa din na sinisigawan o pinagtataasan ako ng boses. Mukhang naalala niya naman yung yun kaya lumambot ang ekspresyon niya.

"Tell me. Just tell me anything about him..." He softly said like as if he was begging. No, he doesn't need to beg. Sasabihin ko naman lahat. Gusto ko ng sabihin ang lahat. Pero naduduwag pa din ako.

"Ano bang sinasabi mo..." Nanginginig ang mga labi ko habang nagsasalita at hindi makatingin sa mga mata niya.

"Don't give me that fvck, Rain. I know you know what I'm talking about!"

"Pero--"

"Rain, please." Halos malaglag ang panga ko ng lumuhod siya sa harap ko. Oo, LUMUHOD. Hawak-hawak ang kamay ko at nakatingin ng diretso sa mga mata ko. Gusto kong umiwas ng tingin pero hindi ko matanggal ang mata ko sa kanya.

"Y-you don't need to kneel." Pilit ko siyang hinihila palayo pero ayaw niyang patinag. "Please stand up. Don't kneel at me."

"No--"

"I SAID STAND UP!" I shouted and my tears starts streaming down to my face. Nakita ko ang gulat sa mga mata niya.

"I'm not worthy of your kneel so please stand up. Please." I said softly as my tears flowed like a river on my face.

Dahan-dahan siyang tumayo at humarap sa akin. Nakita ko ang isang kamay niyang palapit sa mukha ko na tila pupunasan ang mga luhang nalalaglag sa mukha ko. It seems like may hindi din nagbago sa kanya. Ayaw niya pa din makitang umiiyak ako. Pero bago pa man yun dumampi sa pisngi ko ay lumayo na ako. Pilit kong tinanggal ang kamay niyang nakahawak sa akin. Disappointment washed over me ng mabilis niya itong binitawan.

"Don't, please. I'm not worthy..."

"Rain..."

Huminga ako ng malalim at mabilis na pinunasan ang pisngi kong puno ng luha. Tumingin ako sa kanya ng matiim at may determinasyon. It's time to be brave. It's time to tell him everything.

"He is my beloved, my daily dose of happy pill, my heart and my life..."

"...and yes, he is your son. He is our son..."

"Why..."

Matapos ang mahabang katahimikan ay nagsalita siya.

"Jungk--"

"WHY!!!"

My breathing hitched when he raise his voice while looking at me. Nakaramdam na ako ng takot sa kanya. I can already hear anger on his voice. Napayuko ako. I cannot look at his eyes longer. His eyes made me regret my decision before. It made me feel more guilty.

"Bakit hindi mo sinabi? Bakit ngayon ko lang nalaman? Karapatan ko yun, Rain! Anak ko yun!"

"I-i'm s-sorry..."

Nauutal kong bulong mula sa nangigingig kong mga labi. Nanatili ang mga mata ko sa sahig. Ayokong tingnan siya. Naduduwag ako.

"Yun lang, Rain? Sorry lang? After mong mawala ng 7 years, yun lang ang sasabihin mo? Haha! Ang saya naman..."