Nastoletnia dziewczyna o imieniu Lilly trafia do tajemniczego miejsca otoczonego murem. Jest tam jedyną dziewczyną wśród licznej grupy chłopców. Nastolatka szybko odnajduje się w nowej sytuacji i zdobywa przyjaciół, którzy oddaliby za nią nawet włas...
(...) Po chwili rozmowa zupełnie pochłonęła tę dwójkę. Nastolatka dowiedziała się o większości zajęć w Strefie, usłyszała też o kilku zasadach i zwyczajach. Po chwili konwersacja zaczęła chaotycznie przeskakiwać między tematami. Rozmawiali o wszystkim i o niczym. Co jakiś czas słychać było parsknięcia śmiechu.
Nie trwało to jednak zbyt długo. Ich miłe pogaduszki przerwał pewien chłopak, który właśnie wszedł po drabinie na platformę. Nastolatek miał azjatyckie (najpewniej koreańskie) rysy twarzy, czarne włosy i ciemne oczy. Był też dobrze zbudowany.
- Cześć, nie przeszkadzam? - zapytał z łobuzerskim uśmieszkiem.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
- Wiem, że miałeś zamiar przeszkodzić, więc po co pytasz? - zaśmiał się pobłażliwie Newt, na co Koreańczyk tylko jeszcze bardziej się wyszczerzył.
- Przez Alby'ego nawet nie miałem okazji się przedstawić. - wyjaśnił brunet, patrząc na dziewczynę przyjaźnie. - Jestem Minho. Ty jesteś Lilly, tak?
- Zgadza się. - przytaknęła mu, posyłając mu promienny uśmiech. - Miło mi cię poznać.
- Przyjemność po mojej stronie.
- Chciałbyś może do nas dołączyć? - zapytała Lilly, poklepując miejsce obok siebie.
Minho przyłączył się do nich z radością. Usiadł na wskazane miejsce. Tak jak oni, siedział z nogami zwisającymi z platformy. Znów zaczęła się ożywiona rozmowa. Po chwili temat znowu zszedł na Strefę.
- A co jest tam? - zaciekawiła się nastolatka, wskazując kierunek palcem.
- To mordownia, czyli rzeźnia. Nie sądzę, abyś chciała ją zwiedzać. - odpowiedział Minho i miał stuprocentową rację.
- Za mordownią są zagrody ze zwierzętami. Mogę cię jutro zaprowadzić, jeśli chcesz. - zaoferował Newt.
- Okey! - ucieszyła się Lilly.
- A widzisz ten lasek? Wybierzemy się tam na spacer, gdy tylko wrócę z labiryntu. - zapowiedział brunet.
- Chętnie! Czekaj... Jak to "wrócisz z labiryntu"? - niezrozumiała niebieskooka.
- No i brawo Minho... - westchnął Newt. - Jak już zacząłeś, to jedź do końca.
- Cóż... Widzisz to zgrubienie przy wyjściu ze Strefy? To są wrota. Otwierają się rano, zawsze o tej samej porze. A poza nimi jest labirynt. Cała Strefa jest otoczona ogromnym labiryntem. Jest pełen krętych korytarzy i ślepych zaułków. Nikt nie może do niego wchodzić. Nie chcemy, by ktokolwiek się zgubił, albo zrobił sobie krzywdę, bo prawdopodobnie już by stamtąd nie wrócił. Wrota zamykają się codziennie o wyznaczonej godzinie. A jeśli zostaniesz tam na noc... To już po tobie. Nikt nie wrócił żywy. Jedyne osoby, które mogą opuszczać Strefę to Zwiadowcy, którzy mają zadanie każdego dnia biegać korytarzami labiryntu i rysować je, próbując znaleźć wyjście. - wyjaśnił Minho. - No i ja jestem jednym ze Zwiadowców. Właściwie to jestem ich Opiekunem. - dodał dumny z siebie i chciał jeszcze kontynuować wywód na temat tego, jakim zarąbistym jest Opiekunem Zwiadowców, ale przerwano mu.
