Gewogen Hart

Hoofdstuk 5: De Arend ontmaskerd

"Klinkt als een verstandige meid."

Hij kijkt me aan met dichtgeknepen ogen maar lacht alweer snel. "Ze liep weg. Maar ik ben haar achterna gegaan en we hebben gepraat, de hele nacht. Gewoon praten. En het was uiterst bevredigend. Meer dan ik had verwacht.."

Dit is de eerste keer dat ik Asad zo opgewekt heb gezien. Het warmt mijn hart en ik ben enorm blij voor hem. "Wel broeder, je verdient het om nog iemand in je leven te hebben die je tolereert zoals je bent."

"Ik vrees er voor, maar toch bedankt." De grijns op zijn gezicht is aanstekelijk en ik begin zelf ook te lachen. 

"Misschien krijg jij dat gevoel ook nog ooit voor iemand. Het is een aanrader."

"Dat betwijfel ik. Daar doe ik niet aan mee weet je nog?"

Asad kijkt naar iets achter me waardoor zijn grijns veranderd in een montere glimlach. "Ja dat zeg je nu...Maar eens je dat gevoel krijgt, wil je het niet meer kwijt."

Zijn blik leidt naar enkele meisjes op de tribune. Het gebeurt wel meer dat de meisjes uit De Tuin naar de training komen kijken. Lusia, is deze keer met hen meegekomen. 

Ik kijk Asad bedenkelijk aan en hij grinnikt. "Wat? Je gaat me niet vertellen dat ze jou interesse niet heeft gewekt."

"Ik wilde met mijn eigen ogen zien hoe ze eruit zag zonder al die verwondingen."

"Niet teleurstellend in ieder geval, toch?"

Daar heeft Asad volledig gelijk in. Lusia valt enorm op. Groene mysterieuze ogen, glanzend zwarte haren en een lichaam dat...niet te beschrijven valt. Aan de buitenkant lijkt ze, perfect.

"Trouwens Diran, zeer goeie zet met die wijn gisteren. Ik had het zelf niet beter kunnen bedenken."

"Dat was een ongeluk."

"Of het was voorbestemd." Asad wiebelt met zijn wenkbrauwen en heeft er duidelijk plezier in me op stang te jagen. Maar ik heb geen zin meer om erover te praten, dus besluit ik hem te negeren en haal mijn zwaard weer tevoorschijn. "Kom broeder. Ik heb energie te verbranden."

"Ohhh nee...vandaag ben ik een minnaar, geen vechter." Asad lacht en neemt plaats op de stenen tribune om te kijken. Ik hef mijn schouders en zoek een andere partner om mijn training mee voort te zetten.

De aanwezigheid van de meisjes ontgaat de mannen niet. Mijn tegenstander nu staat meer naar hen te kijken in plaats van zich te concentreren op ons gevecht. Wanneer één van de meisjes naar hem lacht, sla ik met de vlakke kant van mijn zwaard tegen zijn knieholtes. Klungelig gaat hij neer tegen de grond en krabbelt meteen weer recht, om me een vuile blik te geven. "Beter opletten Ali, vrouwen zoals dat zijn gevaarlijk."

"Misschien...Maar toch ook verdomd mooi om naar te kijken."

Ik kijk even opzij en zie Lusia flirten met één van onze betere Assassijnen. Ze streelt zijn arm en lacht om alles wat hij zegt. Opeens legt hij een arm om haar heen, en dat stoort me, enorm.

Er prikt iets in mijn borstkas en ik kijk naar beneden. Ali's zwaard drukt op de plaats waar mijn hart zit. Hij kijkt me beduusd aan. "Lijkt erop dat ik win."

Ik kijk van het zwaard naar Lusia en zucht. Haar aanwezigheid is afleidend, zelfs voor mij. Kordaat zet ik een stap naar achter en houd mijn zwaard naast me klaar. "Opnieuw...en geen fouten deze keer."

Na een pittig gevecht geeft Ali het eindelijk op. Hij lijkt uitgeput maar ik voel me nog steeds energiek en kan nog even doorgaan.