"Beni bu dünyaya sığdıramadınız..."
**
"Teşekkürler Raif Bey, harikasınız..." Kendi kendime mırıldanırken bir yandan da Raif Bey'in getirdiği poşetteki isteklerime bakıyordum. Halat ip almıştı, şu an aklımda kullanmak yoktu ama ne zaman neyin işe ya...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Kusursuz bir cinayet kaç kişiyle işlenir?"
***
"Özgürlük iki kere ikinin dört ettiğini söyleyebilmektir. Eğer buna izin verilirse gerisi kendiliğinden gelir." Seçkin elindeki kitabı yatağın üstüne fırlattı belindeki havluyu attığı gibi. Başucu kitabımı inceliyordu, genel huyuydu. Kitap okumayı pek beceremezdi ama benim önerdiğim kitaplara şans verirdi. Ne zaman bir araya gelsek kitapta altını çizdiğim satırları okurdu.
Kaşlarını çattı. "Bir Cinayetin Psikanalizi nerede? Onu da severdin." Sevdiğim kitapları kitaplıktan ayrı bir yerde tutuyordum çok küçük yaşımdan beri. Aynı zamanda bir kitaplık rafında istediğim kalınlıkta kitap olmayınca çok sinirleniyordum. Her rafta benzer, aynı kalınlıkta kitaplar bulunmalıydı. Uygun olmayanları ikinci el kitapçıya bırakıyordum.
"7 Numara'ya verdim onu." dedim düz bir şekilde. Yatağa uzandı. Ben dolabımı düzenliyordum. Fırlattığı havluyu kapının kenarına astım. Gömleğinin düğmelerini ilikledi.
"Neden?" diye sordu kaşları havalanırken. Derin bir nefes verdim. Sohbet edecek havamda değildim kesinlikle.
"Seni ne kadar ilgilendirir?" Doğruldu. Yaptığım en ufak şeyin bile sorgulanmasından nefret ediyordum.
Homurdandı. "Anlaşılan gerginsin yine, uğraşıp sinirlenmek istemiyorum." Göz devirdim o görmeden. Dün zaten yeteri kadar sinirlenmiştim. Üstüne bir de Seçkin'i çekecek halim yoktu. Siyah kepi bekçide bırakmıştım. Eminim ki kimseye bir şey demeyecekti, aramızda küçük bir konuşma geçmişti. Hayatını seven bir adam için en doğru kararı vermişti.
"Bugün normalde Kerem'i takip edecektim, gittiği yerler, konuştuğu kişiler hakkında daha fazla fikir sahibi olmak istiyorum. Aynı zamanda senin de yardımın lazım Seçkin. Tek başıma halletmem zaman alır sanırım." Yardım edeceğini biliyordum. Birlikte öldürdüğümüz ilk kişi olmayacaktı. İşin ucunda ölü birisi olunca keyfi yerine geliyor, harika bir adam oluyordu. Manyak.
"Doktor hanım sonunda kendinizi hazır hissediyorsunuz sanırım." Başımla onayladım.
"Ben o çocuğu unutamıyorum, kabuslarıma girmeye devam ediyor. Anahtarları deneyeceğim bugün mutlaka. Teoman'ı, Kerem Ulu için feda etmiş olmak tamamen saçmalıktı." Her kilidin bir anahtarı var Teoman. Biliyorum, kanıtladın. Peki ya neden, neden yaptın? Kabuslarımdan çıkar mısın lütfen, çünkü gözlerini sürekli üzerimde hissediyorum ve bu çok rahatsız edici. Tanrım... Deliriyorum, bir ölüyle konuşuyorum.
Omuzlarımdan tuttu. Gözleri keskin bir bakışa sahipti, biraz çekikti. Gergin bir yüzü vardı, beyaz tenliydi. Bu yüzden onun hiçbir zaman ne hissettiğini, ne düşündüğünü anlamıyordum. Sanırım öldüremeyeceğim kişilerden biriydi. "Kendine gel artık, öldürdüğün hiçkimsenin bir diğerinden farkı yok. Sen çocukken de böyleydin, pişmanlıkların hep anlıktı." Bu yalnızca pişmanlık olarak adlandırılacak kadar basit bir şey miydi? Pişmanım desem bir şey değişmeyecekti tabii ama ölü barmene ödemem gereken bir borç varmış gibi hissediyordum.
