"Beni bu dünyaya sığdıramadınız..."
**
"Teşekkürler Raif Bey, harikasınız..." Kendi kendime mırıldanırken bir yandan da Raif Bey'in getirdiği poşetteki isteklerime bakıyordum. Halat ip almıştı, şu an aklımda kullanmak yoktu ama ne zaman neyin işe ya...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
"Kusursuz bir cinayeti sadece kötüler mi işler ki?"
***
Elimdeki anahtarı salladım. Teo'nun cebinden almıştım. Barın açık olmadığı zamanlar bir yolunu bulup terasa çıkabilirdim. Artık oyun başlamıştı, kurallarına göre oynadığım falan yoktu, hileli bir oyunda kurallar kalkardı. Yatağımın yanındaki tasın içine bıraktım anahtarı. En açıkta bulunan yer bazen en güvenli olandı.
Bunu yapmak istemezdim. Ciddi anlamda. Hayatımda bir kez olsun bencil olmak istedim. Zamanı birkaç saat geriye sarıp, Teoman'a, Kerem'i hiç sormamak, o bara adımımı atmamak isterdim. Ama yapmıştım ve her şeyi batırmışken düzeltmek için tek bir şansım kalmıştı. Onu kullanmasaydım kimliğim deşifre olacaktı. Büyük ihtimalle Emre arama izni çıkarıp evime girecekti. Neden uslu bir çocuk olmadın ki? Tek yapman gereken bana itaat etmekti oysa. Hiç mi güvenemezdin bana Teoman? Kötü olduğuma bu kadar inandırmış mıydın kendini? Uğruna öldüğün Kerem mi benden daha iyiydi? Hata yaptın. Hataların bedeli bazen... Haketmediğimiz biçimde ödetiliyordu.
Dün birini öldürdüm. Kendim için. Yalnızca kendim. Korktum, polise gitsin istemedim. Teoman zeki bir çocuktu ama sivri dilliydi. Eminim ki bunu ne için yaptığımı anlardı. Birkaç gün içinde okul bahçesinde mutlaka birisi onu bulurdu. Kerem Ulu ağır bir depresyona girebilirdi, henüz o çocukla arasında ne olduğunu tam çözememiştim. Onu teselli etmek için harika bir fırsat olabilirdi. Aslında benim bile biraz teselliye ihtiyacım vardı.
Bugün kendime geldim. Teoman'ın ölümünün boşuna olmasını istemiyordum, harekete geçmeliydim. Foyasını ortaya çıkaracaktım ve göğe bakacaktım. Bak Teoman, şu dünyadaki tek kötü ben miymişim? Göstermek istediğim buydu.
7 Numara'nın kapısını çaldım. Dün ona karşı fazla soğuktum, üstelik markete gitmeyi teklif eden de bendim. Böyle yaparak hiçbir sonuç alamazdım. Kapı açıldı. Üstü çıplaktı, yapılı vücudunu bana sergiliyordu. Altında siyah eşofmanı vardı. Bugün pazartesi olmasına rağmen işte değildi. Saçları ıslaktı, boynu da nemliydi, duş almıştı. Kapıyı açarken biraz beklemişti. Dürbünden bakıp benim geldiğimi görmüş olmalıydı. Altına bir şey giymişti ama tişört giymek istemedi. Etkileneceğimi düşünmüştü, belki de kekeleyeceğimi, ne zannediyordu ki beni?
Güzel karnına bıçak yarası öyle yakışırdı ki.
"Kusura bakma, rahatsız ettim sanırım." Onun istediğini yaptım. Etkilenmiş gibi. Bilinçli bir şekilde yutkundum ve utanmadan vücudunu inceledim. İstediğini almış gibi tebessüm etti. Gelmemi beklemiyordu.
"Hayır, içeri gel lütfen." Evi sıcaktı, benimkinin aksine. Faturalardan korkuyordum açıkçası. Aslında Perihan Hanım'ı 'Sana teyze derim ama kirama indirim yapacaksın.' diyerek tehdit edebilirdim. Sonuç olarak bana kızım diyordu, insan kızına bu kötülüğü yapar mıydı?!
