Dangerous

Dood

Is ze..
De oude vrouw liet haar los en lachte.
Ik moest iets doen, ik kon niet anders.
Mijn moeder bewoog niet en die heks liep nog rond.
Ik was doodongelukkig en woest tegelijk.
Ik voelde het mes in mijn zak dat Tessa me gaf..
Ik schudde aan de arm van mijn moeder, toen ze niet bewoog, barstte ik in tranen uit.
"Liefje, laat haar, of straks wordt jij ook zo." zei de oude vrouw droog.
Toen ze zich omdraaide en de man de deur uitging greep ik mijn kans.
Alles wat ik deed werd slowmotion. Ik sprong recht, liep naar haar, zwaaide met mijn arm.
Ik wist niet wat ik deed.. Vermoordde ik nu iemand?!
Ja, iemand die mijn moeder had vermoordt, en zo vele anderen.
Ik durfde niet. Zonder te kijken stak ik het mes in haar rug..
Ze gilde en zakte door haar knieën.
"Ik wist dat je.." Ze sloot haar ogen en viel op haar gezicht. Wel grappig, achteraf gezien.
Zo plat op haar face. Maar daar ging het niet om. De man had het gehoord en spurtte terug de kamer binnen.
Hij zag de oude vrouw liggen en alle angst en woede verdween uit zijn ogen. Ik dacht dat het bedrog was.
Hij keek naar mij, lachte en liep naar mij toe. Mijn adem schokte, wat ging hij doen?
"Dankje, ze verdiende het." Zei hij met een glimlach.
Hij hielp mij met mijn moeder het huis uit en we kwamen alle kinderen tegen die op hun hadden gewacht.
Ze schrokken van de man, maar ik legde alles uit en ze begonnen allemaal te huilen.
Voor hen hield ik me heel even sterk en zei ik dat ze weg moesten gaan, eten en slapen. Op een warme en veilige plaats.
Toen ze weg waren bleef Tessa over. Ze liep naar me toe en gaf me een knuffel.
Ik kon het nog steeds niet geloven, het was alsof iemand me een mes in mijn hart stak.
Het deed verschrikkelijk veel pijn. Mijn vader werd gebeld en het lichaam van mijn moeder werd opgehaald.
Vanaf die dag ging mijn leven een hel worden, dat wist ik al.
Deze dag werd een litteken in mijn leven, ik had 20 kinderen gered, maar mijn moeder was ik verloren.
Tessa vertelde dat haar ouders gestorven waren in een auto-ongeluk en dat ze vluchtte omdat ze niet wist wat ze kon doen. Ze wilde helemaal niet naar een weeshuis.
Dit moest een mooi moment worden in mijn leven, want mijn vader stelde voor dat Tessa bij ons mocht komen wonen.
Ze was een troost, want ze had het zelf meegemaakt. Dit zou me altijd achtervolgen, maar ik had iemand om het te verwerken.
Ik begon een dagboek te schrijven. 2 jaar heb ik eraan geschreven, maar het pijnlijke gevoel bleef.
Ik kon niet meer. Ik schreef alles op wat ik voelde en wat ik had meegemaakt samen met Tessa die 2 jaren.
Mijn vader leefde in een depressie en had zelfmoord gepleegd, een paar maand na de dood van mijn moeder.
Ik en Tessa werden naar een weeshuis gestuurd. We bleven daar ook en het kon fijn worden, moesten we allebei het goede ervan inzien. Maar Tessa voelde mijn pijn, we werden één persoon. Zo leek het.
Op een dag beslisten we om ermee te stoppen. Het leven ging ons niets brengen, we hadden geen geluk gehad.
We hebben het dagboek begraven in het park naast mijn huis. Mijn vorig huis.
We hadden giftige bessen gevonden. We telden af en aten het op.
We zakten door onze knieën en alles werd zwart en het dagboek werd nooit teruggevonden.
Net als de eerste keer toen ik in elkaar geslagen werd.
Het enige verschil was, dat ik niet meer wakker zou worden, nooit meer.