Eva; Geçmişten Gelen

34. Bölüm

Üç yıl önce kaza geçirdiğimde gözümü açtığım anda herkesi görmüştüm. Büyükannem dahi oradaydı. Babam ve annem yoktu. Önemli bir işleri olduğunu belirtmişler... Peki ya şimdi? Athan'ı David'in evinde görmüş müydü? Aramızda bir sorun olduğunu anlamış mıydı? Neden beni aramamıştı? Pier'in dediği gibi neden bana akıl vermemişti. Bu sorular zihnimi meşgul ederken odanın kapısı açıldı. Doktorlar içeri girerken selam verenlere selam verdim. Kapı boşalınca hızla odadan çıktım. Belki annem benden çekiniyordu. Normal bir anne kız ilişkimiz olmamıştı. Akşam ona uğrayabilirdim. Hem Athan'ı kontrol etmiş olurdum. Belki annem bana akıl verirdi.

Akşam annemin kapısının önünde soluğu aldığımda elimde annem için yaptığım kek vardı. En sevdiğinden... Yıllar önce bunu seviyordu. Hala sevdiğini umut ediyordum. Zili üçüncü kez çaldım. Ses veren yoktu. Verandadan inip üst katın ışıklarına baktım. Kapalıydı. Sol taraftaki David'in evini kontrol ettim. Işıkları yanıyordu. Belki oradaydı. Herkes orada olmalıydı. Tek elimle keki tutarken diğeriyle üstümü düzelttim. David'in evinin önüne gelince duruşumu dikleştirip verandayı çıktım ve zile bastım. İlk basışımda içeriden ses geldi.

''Kim o?''

''Eva.'' Dediğimde kapıyı Nisa açtı. Kucağında Elif duruyordu. Beni gördüğünde bana gelmek için kolalrını uzattı. Düşünmeden yeğenimi aldım. Keki Nisa'ya uzattım.

''Annesini satmaya meraklı bir kızım var.'' Derken Nisa gülüyordu. ''Gelsene. Athan ile David oturma odasında. Biraz önce yemekten kalktık. Geleceğini bilseydim beklerdim.'' Derken Nisa ben içeri girmiştim. Ayakkabılarımı çıkarmakla uğraşıyordum.

''Kim gelmiş?'' David'in sesiyle oturma odasına girdim. David beni gördüğüne şaşırmış gibiydi. Kucağımdaki kızına baktı. ''En sevdiği oyuncağını bulmuş. Nasılda yapışmış.''

''Halasına bayılıyor.'' Elif'in yanağından kocaman bir öpücük aldım. Onunda gözleri maviydi. Mavi göz genini ilk bozacaktı merak ediyordum. Athan'ın bana göz ucuyla baktığını fark edince bakışlarımı kaçırdım. ''Aslında annemi ziyaret etmiştim. Evde yok sanırım burada...'' etrafıma bakındım. Annem yoktu. Mutfakta olabilir miydi?

''Şey... Annem gitti.''

''Görmedim onu evinden gel... Tatile gitti değil mi?'' sorumla David kafasını salladı. Bu kadar saf olamazdım. Anneme nasıl güvenebilmiştim.

''Dün gece gelip Elif'i gördü sonra bir daha gören olmadı.'' Nisa odaya girerken bunları söylemişti. Dönüp ona baktım. Suratında endişeli bir hal vardı. ''Rahatsızlanmış olabilir mi? Dün söylemedi bir yere gideceğini.''

''Sen annemi tanımıyorsun genelde haber vermez... Kimsenin aklında soru işareti kalmasın.'' Derken telefonumu çıkarıp tek elimle Rosalinda'ya mesaj attım.

'Annem nerede?'

Rosalinda kardeşinin nerede olduğunu her zaman bilirdi. Birbirlerini çok seviyorlardı. Evlat edindiği kıza dahi Alexandra ismini vermişti yani annemin ismini. Telefonum titreyince gelen mesaja baktım.

'Güney Afrika.'

Sadece buydu. Başka hiçbir şey yazmıyordu. Alayla sırıttım.

''Endişelenecek bir durum yok. Güney Afrika da tatilini yapıyor... Anneme uğramıştım. Kek bayatlamadan yiyin nasıl olsa annem yok. Başka kim yiyecek keki.'' Derken Elif'i annesine verdim. Gitmek istemedi. Başörtümü çekiştirirken nazikçe ellerinden kurtardım.

''Sende kalsana?'' Nisa'nın teklifine kafamı olumsuz anlamda salladım. Konuşacak durumda değildim. David'e el salladım. Athan'a bakmadan odadan çıktım. Ayakkabılarımı olabildiğince hızlı giyinip kendimi evden dışarı attım. Neredeyse koşar adımlarla verandayı inip aynı hızda annemin evinin önüne park ettiğim arabama ilerledim. Ağlamamak için kendimi zor tutuyordum. Arabama binmeden önce durup ışıkları kapalı eve baktım. Biran kalbimin duracağını hissettim. Düşmemek için kaputa tutundum. Bu his gereksizdi. Annem beni ilk defa bırakıp gitmemişti. O hiçbir zaman yanımda olmamıştı şimdi neden böyleydim? Ne değişmişti? Acı çektiğimde annem bir saatlik uzağımda diye ona koşup sarılabilecek miydim? O bana akıllar verip teselli mi edecekti? İsterseniz sonsuza kadar annesiz yaşayayım ama annemin bir saatlik uzaklıkta olduğunu bilsem yine bu hatayı yapardım. Kendimi değil ama insanın annesine olan ihtiyacını biliyordum.