Limerence: Untold Story Of Tears (BS2)

kabanata 3

"Ma'am Ysabelle is there." Magiliw na saad ng isang guard.

I gulp. "Sino ho si Ysabelle?"

"Girlfriend sya ni Lieutenant Colonel. Sobrang sweet nung dalawang iyon." He chuckle. "Ang alam ko nga, mag lilive in na sila diba?——ouch"

Natawa nalang ako ng siniko ng isang guard si Roberto. Pinapatigil nya na ito. That fades my smile. I only ask for address not for that information at Vendez. Shit. I'm just here to say thank and that's all.

Wala naman akong magagawa kung may girlfriend na sya. Basta nandito lang ako para mag 'thank you' sa kanya. I should remind myself, every time.

I pout. "Kuya, Nasan ho ang index street..."

Buti nalang naalala ko pa yung sinabi ni Kernel kanina.

I look at them. "Idadaan ko lang po yung pagkain."

They look at each other. May bahid ng pag-aalilangan sa mga mata nila. Mukhang hindi ako papapasukin ng mga ito.

"Kuya!" I shout. "Sobrang saglit lang po ako! Promise." Tinaas ko pa ang kanang kamay ko, umaasang makakatulong 'yon.

"You can escort me if you want po..." I look at them. "Hindi naman po ako Magnanakaw."

The guard laugh. "Ma'am alam naman namin yun. Pero hindi ho kayo pwedeng makapasok ng basta basta——"

Hindi ko sila pwedeng sisihin. May mga trabaho silang ginagawa. Nasisigurado ko na pinoproteksyunan lang nila ang mga nakatira dito.

Pero ayokong umuwi hanggang hindi ko sya nakikita.

"Kuya! Kahit iwan ko po yung kotse ko dito."

He look at me. Nag-aalalangan talaga sila. Pero hindi ko naman iyon kwekwestyunin. Trabaho nila 'yon.

"Hindi na ma'am." Naiiling na saad ng guard. "Basta saglit ka lang ha" The guard even salute at me.

"Index street po yun. Liko ka sa kanan tapos nandun na iyon, ma'am"

Namilog ang mata ko dun. Shit. Pinayagan nya na ako.

"Talaga ho? Salamat ah!"

Nilingon ko ang mga paper bags sa likod ko. Kinuha ko ang isa doon at inabot sa kanila.

"Kuya oh." Saad ko nang inabot ko 'yon, buti nalang talaga nag padeliver ako ng madami.

"Almusal nyo ho!" I heard them said thank you. Agad ko namang binaba ang bintana.

Vendez told me its a black gate. Maganda ang sikat ng araw. May mga taong lumalabas sa bahay nila para magdilig ng halaman at mag walis sa bakuran nila.

Bawat madaanan ko ay kinakawayan at nginitian ko. I'm so happy that they smile back. Some of them take a picture with me. Shit. I really love it when I have a chance to interact with different people. Parang ang sarap lang. They will talk with you even if they just saw you in their screen.

Niliko ko ang kotse ko sa kanan. Sakto nga. It's a black gate—— shit. The house is quiet big. May mga halaman ito sa labas. Bumungad sakin ang isang nakagaraheng sasakyan.

"I wonder if he is alone." I whisper. "But I trust Colonel."

I fix myself at the mirror. Kinuha ko na ang paper bag sa back seat.

Sana hindi pa sya nakapag almusal. It would be perfect if I can talk with him more. 

Mabilis akong bumaba sa kotse ko. Dumiretso ako sa tapat ng gate nila. It's a solid black. Cool. He had a great taste in designs.

I should email Jonard to have this one. Mukhang kayang kopyahin ni Architect ang design nito.

Nakita ko ang ilang malalaking bato na nagiging design ng gate nya. I never thought it would be a great when added.

"Hi!" I shout.

Balak ko sanang mag doorbell nang makita ko syang naglakad palabas. He's freaking topless.

His abs and v-line, can be shown even from distance. Halatang sanay ang katawan sa military training.

"Hey! Good morning!" Bati ko nang maglakad sya palapit sa gate.

I smile widely. Shit. I recieved his signature poker face, but I won't mind.

"Why are you here?" He look at me. "How did you know my house?"

I look him, amused. "G-grabe. I never thought, na possible talaga pala yung walang emotion yung mukha"

I strech my hand, akmang hahawakan ko ang mukha nya nang magtikom sya. I just smile. Shit.

He looks a god from Mount Olympus.

Yun nga lang. Walang expression ang mukha.

"Hmmm. Thank you nga pala dun sa ginawa mo-"

"I am trained to help, so don't worry about it. It's normal" He said.

My jaw dropped. Shit. He's body is well built. I gulp. Nandito ako para mag pasalamat hindi para matulala sa ganda ng hulma ng katawan nya.

"Here. Take this." I gave him the paper bag.

Nanatiling walang expression ang mata nya, pero kumunot ang noo nya habang nakatingin saakin.

"Pang thank you ko sana. Tanggapin mo na bilis."

"Pag tinanggap ko ba to aalis ka na?" He coldly said.

Parang may kumurot naman sa puso ko nyun. Ganon ba ako kaistorbo? Baka naman marami lang syang ginagawa.

"Hindi ko man lang ako papasukin?" I almost whisper.

"What did you say?"

"Wala. Wala" Sunod sunod akong umiling, habang nakangiti sa kanya.

"Sige na, tanggapin mo na. Aalis na ako" I hand him the paper bag.

Napatitig ako sa kamay nya. Puno iyon ng ugat. His hands seem it doesn't experience a manual labor but he's a soldier. I know their training and it's hard for sure. Mukhang ang lamot n'yon.

"Thank you. You may go now" I coldly said.

Ganon nalang 'yon?

Naglakad na sya palayo saakin. Bitbit nya ang paper bag. He carry it like he doesn't have a plan to eat it.

"Hey! Eat that huh?" I shout. "Bye!"

Mabilis akong sumakay sa sasakyan ko. Maybe I'll cook for tomorrow. Nandyan din Kaya sya bukas? I will ask for his number then.

'Khaning go here.' Bungad sakin ni Shiela ng sagutin ko ang tawag nya.

"Bakit?"

'Jannilyn attempt suicide again.'