wraak (Discontinued)

hoofdstuk 10

dankjewel voor de stemmen! ik was eerst van plan te stoppen, maar jullie vinden blijkbaar dat ik met dit verhaal moet doorgaan. hier is een extra hoofdstuk voor al de stemmers!

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------P.o.v thirsa

Ik rende en rende. Uiteindelijk kwam ik thuis. Ik liep gelijk naar mijn kamer en liet me op mijn bed zakken. Ik moet voorzichter zijn. Straks komen ze erachter wie ik ben! Dan kan ik geen wraak meer nemen!

Uiteindelijk viel ik in slaap. Toen ik wakker werd keek ik op mijn wekker, 6.00. Zo vroeg nog! Ik heb al heel lang niet hardgelopen, ik ga even hardlopen. Dacht ik.  Ik pakte mijn kleren, trok ze aan en rende naar buiten.

Na mijn eerste rondje begon ik het gevoel te krijgen dat iemand ne aan het achtervolgen was, prikkende ogen gericht op mij. Ik schudt het van me af en loop door. hoe ik het ook probeerde, ik kon het gevoel niet van me afzetten. ik begon harder te rennen. voetstappen klonken nu duidelijk achter me. mijn hart begon sneller te slaan. wat moet ik nu?! dacht ik wanhopig. ik zag een steegje aan mijn rechterkant en rende erin, te nieuwsgierig om te weten wie me volgt. het laatste stuk sprintte ik en duikte achter een vuilnisbak. het was een man. een man in een zwarte kleren met een pet om zijn gezicht te bedekken.  hij keek verwart, alsof hij iets of iemand kwijt was." waarom volg je me!" riep ze naar de man als ze vanachter de vuilnisbak liep. de man draaide zich om en keek haar aan." Ik heb een  bericht van elijah", zei hij. "wat dan?' vroeg ze. " je maakt mij niet snel bang".  de man praatte verder. " we komen je halen". na dat de woorden zijn lippen verlieten, viel hij neer als een zoutzak op de grond. een verbaasde kreet klonk uit haar keel. ze rende naar hem toe, niet snappen wat er precies gebeurde. de oorzaak was snel duidelijk. hij had zichzelf in zijn hart gestoken met een mes die ze niet eens had opgemerkt. ze belde snel de ambulance, hopend dat ze  op tijd zouden komen. nadat ze te horen kreeg dat ze onderweg waren , vluchtte ze snel weg. het zou wel heel moeilijk zijn om uit te leggen wat er precies gebeurde. ze kan moeilijk zeggen dat hij betovert( ookwel compelled) was door en eeuwenoude vampieren familie. toen ze bijna thuis was , begon haar hart al minder snel te slaan. niemand had haar gezien. ze moest echt stoppen om zo paranoide te zijn. door het denken, lette ze even niet op en botste tegen iemand op. ze moet echt stoppen daar een gewoonte van te maken! karma dacht blijkbaar om een bitch te zijn, omdat ze precies tegen de persoon botste die ze niet wilde zien... stefan. "hey thirsa" zei hij. "ik wilde je nog spreken". ze vormde met moeite een glimlach op haar lippen. "hey stefan" " leuk om jou hier te zien."  hij rees zijn wenkbrauwen op. "ik weet dat je me negeerde, probeer het maar niet te ontkennen". "mischien" antwoordde ze aarzelend. " ga je nog uitleggen wat je bent?" zei hij. "hoe bedoel je?" vroeg ze. natuurlijk wist ze wat hij bedoelde. "ik ben een scholier, net als jij." "stop met dom spelen"zei hij geïrriteerd. " ik zag je een spreuk uitspreken, dat betekent dus dat je een heks bent". "een heks? hoe kom je daar nou.." na een boos  gezicht van stefan, ze begon op te biechten. "ok, ja ik ben een heks, tevreden nu?' mompelde ik een beetje boos. Het is geen hele leugen...  " is dat de reden dat je bij je oma woont?"vraagt stefan. nu gaat hij de grens over van mijn vriendelijkheid. " dacht het niet vriend" zei ze. " ik doe geen persoonlijke vragen." "waarom niet?" vroeg hij. "omdat het niemand aangaat!" schreeuwt ze nu. haar wangen worden rood van woede . een straat lamp verderop ontploft. "sorry"zei hij op een verontschuldigende toon. "het is Ok", zei ik. "je vroeg me alleen iets op een gevoelig vlak, dat is alles". "als je het niet erg vindt ga ik nu naar huis". "tot morgen"  hij keek al wat blijer toen ik zijn excuses accepteerde. " tot morgen zei hij terug. wat een interessante dag.. dacht ik voordat ik in mijn bed in slaap viel.