Kupa Kızı ve Sinek Valesi

GİRİŞ

instagram: zynepguvercin

twitter: zeynepguvercin

"Ruhlar var ateşlerin arasında, her biri yakalanmış kendisini yakacak olana."

İlahi Komedya - Cehennem / Dante Alighieri

♥♣

Sonun Başlangıcı...

Yaşam döngüm, bir günü dolduran saatin baştan başlamasıyla ilerleyerek zamanı tüketirken, her gün gözlerimi açtığımda karşılaştığım şeyler farklıydı. Bazen kendi odamın tavanı, bazen arkadaşımın odası ve bazen ise bir arabanın arka koltuğuydu. Yeni bir güne gözlerimi açarak yaşamıma biçilen ömürden gün eksiltiyor, her günüm farklı olsa da bana birbirinin kopyası gibi geliyordu. Zaman çarkı beni içine hapsetmiş tükenirken, hapsolduğum yerden çıkmama izin vermiyordu. Yumruklarımı görünmez duvarlara gelişigüzel geçirerek kurtulmak isterken yapabildiğim ve bildiğim tek şey savaşmaktı.

İçine yavaş yavaş su dolan fanusun içinde boğulacağımı bilerek gözlerimi kapattığım günlerde bilinçaltım, beni gerçek yaşamdan çekip alarak çok farklı bir evrene götürürken benden ne istediğini bilmiyordum. Üstelik hatırlamak istemedikçe zihnime sızıyordu. Bana sunduğu sesler, görüntüler ve unutamadığım kokuyla sıcaklık vardı. Sanki yaşadığım sır olarak kalan geceden sonra yatağımın başucuna o ânı sürdüren rüyalardan korunmak için düş kapanı asmış ve o kapan beni içine çekmişti. Artık her gece geçmişte bırakmaya çalıştığım âna çekiliyor, gözlerimi kapattığımda onu görüyor, hafızama kazıyordum.

Soğuğu sevmeyen bana, o geceyle soğuk havayı sevdirmişti. Yaz mevsimine âşık bir insan olarak doğmuş, kara kışın ayazına kalbimi kaptırmıştım. Artık tenimin buz kesmesini, soğuk havayı hissetmeyi seviyordum ve bu onun yüzündendi.

O gece karlar bulunduğumuz cam alanın tavanına yağarken soğukluğunu ve tutkuyla tenimde eriyişini hissetmiştim. O günden sonra düşlerime sızdığı her gece tenimi dondurmuş, yakmış, kendine hapsetmişti. Düşlerimde beni kış mevsiminin içine hapsederek dokunuşlarıyla yakıyor ve ben bundan delice bir zevk alıyordum. Beni delirtiyordu, onun için deli oluyordum ama artık sadece düşlerimdeydi. Gözlerimi kapattığım her gece hafızama sızarak onunla bir anıya hapsoluyor, aynı sahneyi tekrar tekrar yaşıyordum. Neresi olduğunu bildiğim, camların sararak kare bir fanusu oluşturduğu yerde, masanın üzerinde oturuyordum. O masaya beni onun iri elleri oturtmuş, elbisemin darlığından şikâyet edercesine homurdandığı sırada elbisemi kalçalarıma kadar sıyırıp bacaklarımın arasına girmişti. Saçlarımın arasına karışan parmakları kafamı geriye yatırdığında, gözlerim cam tavana dökülen kar tanelerine takılmıştı. İntiharlarını gerçekleştirdiklerini ve birbirlerine karışarak sonlarına kavuşacaklarını bilmeden aheste tavırlarla yağmışlardı.

Onun kokusunun sindiği boynumu okşayan dudakları tenime dokunduğunda, karlar gibi erimeye başlıyordum. Uyandığımda her şeyin son bulacağının hep bilincindeydim. Tenim beni donduracak soğuk havayı içine çekiyor ama aynı zamanda onun teninin sıcaklığıyla yanıyordu.

Ruhlar vardı, hapsoldukları gökyüzünden kaçıp özgürlüğüne kavuşmak isteyen ama kaçtıklarında sonlarına adım atacaklarını bilmeyen.

Ruhlar vardı, hapsoldukları bedenlerin içinden kaçmak, özgürlüklerine ölüme bir adım yaklaştıklarını bilmeden ulaşmak isteyen.

Ruhum vardı, bedenimin içine hapsolan ve kaçmak için çığlıklarını duyurup bana işkence ederek canımı yakan.

Ruhum, hapsolduğu bedenin göğsüne yumruklarını indirip özgürlüğüne kavuşmak için ağlıyordu, onu duymazdan geliyordum.

Ağlıyordu ve gözyaşları kalbime akıyor, buz kesmeme neden oluyordu.

Eğer şeytan kullarını, dünyaya Havva ve Adem'in kullarını yoldan çıkartmak için saldıysa, o şeytanın kulu, ben de Havva'nın tohumuydum.

Biz her gece birleşip dünyaya bir günah doğuruyorduk.

Eğer yoldan çıkmak kulağa fısıldanan sözlerden ibaretse, ikimiz de şeytanın kullarıydık.

İkimiz de her gece yoldan çıkıyorduk.

Kanatları kopartılarak yeryüzüne atılan bizler, ilk günahlarımızı değil ama her gece son olmayacağını bildiğimiz bir günahı daha işleyerek tenimize kazıyorduk, üstelik bu artık sadece benim kafamın içinde, düşlerimde oluyordu.

Tanımadığım biriyle.