Η Νέα Μου Ζωή

Κεφάλαιο 10° (Φινάλε)

...έγινε ένας καβγάς ανάμεσα σε δύο άτομα. Έπαιζαν ξύλο. Εγώ πήγα να τους χωρίσω και να τους σταματήσω και ένας από αυτούς μου έχωσε μια αυθόρμητη μπουνιά. Τότε ήταν που τα πήρα και τους σταμάτησα καθώς ουρλιαξα σαν λυκάνθρωπος. Όλοι με κοίταγαν περίεργα και με φόβο. Όμως εμένα δεν με ένοιαζε. Μας έδιωξαν από τα μπουζούκια και πήγαμε σπίτι μου να το γιορτάσουμε εκεί. Βάλαμε φουλ μουσική και πίναμε μπύρες. Τα κορίτσια επέστρεψαν κατά τις 1 η ωρα το βράδυ. Είχαμε δώσει συνάντηση σπίτι μου και μόλις μπήκαν μας είδαν να κοιμόμασταν επειδή ήμασταν κουρασμένοι. Έτσι κοιμηθηκαν και αυτές. Το πρωί όταν ξυπνήσαμε τα κορίτσια πήραν τον Μιχάλη και τον βοηθούσαν για να ετοιμαστεί για τον γάμο ενώ τα αγόρια πήραν εμένα. Ο Μιχάλης τελείωσε πιο γρήγορα από μένα και πήγε στην εκκλησία μαζί με τα κορίτσια. Μετά από 10 λεπτά έφτασα και εγώ στην εκκλησία και άρχισε η τελετή. Όλοι ήταν εκεί. Φιλοι, συνάδελφοι, οικογένειες και πολλά άλλα άτομα. Στα ξαφνικά έρχονται οι άντρες από τα μπουζούκια. Ήταν κυνηγοί και μπήκαν στην εκκλησία με όπλα και τόξα. Όλοι έφυγαν από την εκκλησία εκτός από εμένα και την αγέλη μου. Τα 3 αγόρια που ήταν Μπανσι πολεμαγαν με την φωνή τους δηλαδή όταν φώναζαν έβγαλαν δυνατούς ήχους που μπορούσαν να τους χρησιμοποιήσουν ως όπλο. Εμείς που ήμασταν λυκάνθρωποι πολεμαγαμε με τα νύχια και τους κυνοδοντες μας και η Αγγελική με τους κυνοδοντες της. Κάθε φορά που τραυματιζονταν ένας ερχόντουσαν πιο πολύ. Το θέμα ειναι ότι εκτός από κυνηγούς ερχόντουσαν και κανονικοί άνθρωποι είτε μεγάλης ηλικίας είτε μικρής ηλικία δηλαδή 15-16 χρονών. Δεν μπορούσαμε να τους κάνουμε κακό. Όταν τελείωσε η μάχη και είχαμε νικήσει πετάγεται ένα βέλος στην καρδιά μου. Κοιτάω από το μέρος που ήρθε και είδα την Αλισον με τον πατέρα της να κρατάνε τόξο. Έπεσα κάτω. Όλοι με είδαν και ήρθαν κοντά μου. Ο Μιχάλης με πήρε στην αγκαλιά του καθώς έκλαιγε. Προσπαθούσε να μου πάρει τον πόνο (ένα ακόμα πράγμα που μπορούσαν να κάνουν οι λυκάνθρωποι). Δεν τα κατάφερνε και με ρώτησε γιατί. Του είπα πως δεν μπορούσε να μου πάρει τον πόνο επειδή δεν πόναγα. Είχα αλλά δύο λεπτά ζωής και τους κοίταξα όλους για μια τελευταία φορά. Είπα στον Μιχάλη να τους προσέχει και τον φίλησα. Καθώς τον φιλούσα έπεσε το χέρι μου και το κεφάλι επίσης. Όλοι έκλαιγαν. Όταν μπήκαν οι γονείς μου και η οικογένεια του αδερφού μου και με είδαν άρχισαν να κλαίνε και η μάνα μου φώναζε το όνομα μου καθώς έκλαιγε. Κανείς δεν το ξεπέρασε εύκολα καθώς ο Μιχάλης βρήκε έναν άλλον με το όνομα μου, η Λίζα είχε παντρευτεί τον Ξένο και είχαν 1 παιδάκι, η Σία τον Τινους και είχαν 2 παιδάκια, η Αγγελική τον Τζίμι και είχαν και αυτοί 1 παιδιά και ο Liam την Στέφανι και είχαν και αυτοί 2 παιδιά. Όλοι ήταν ευτυχισμένοι.

ΤΕΛΟΣ

Λοιπόν ευχαριστώ πολύ που διαβάσατε την ιστορία αυτή. Συγνώμη που την τελείωσα έτσι απλά μου φάνηκε και λυπητερο αλλά και χαρούμενο το τέλος. Σας ευχαριστώ που καθίσατε και διαβάσατε την πρώτη μου ιστορία και σας υπόσχομαι ότι θα υπάρχουν και άλλες ιστορίες στο μέλλον. Κάτι άσχετο αλλά πως περνάτε τώρα που είσαστε όλοι σε καραντίνα; Έχετε αρχίσει τα online μαθήματα; Εγώ ναι. Anyways. Σας αγαπώ όλους. Μείνετε σπίτι εεε. 😂❤️❤️