Something That Will Last

10 // Like A Viking

If I hear anything painful, be it of other people's narrative, my heart always pointed at him. As if he's consistently the only one to blame. I didn't know how to stop, or if I could ever stop this.

Nakakainis si Jules, inunahan ako sa pagtulog! Edi sana hindi ako nakapag-emote nang ganito.

I take my classes during the day. Tapos sa hapon pagkatapos ng lahat, that's when my life actually starts.

I like hanging out at the café because I love the smell of coffee and of course, the coffee itself. I love the satisfaction I could get from making it for other people who love it, too.

Well, except for this person in front of the cash register now.

Imbes na batiin ko siya tulad ng pagbati ko sa mga customer ay napaisip ako nang malakas.

"May something talaga sayo kung bakit ako inis na inis. Hmm," I hummed. Napatingin ako sa kisame habang iniisip kung bakit nga ba.

While thinking, I saw Pol stopped frothing and his jaw dropped while staring at me.

"Ah!" I exclaimed. Dito nagulat si Pol at tsaka nagbalik sa real world. "I remember, okay."

I did remember. Mahina akong natawa nang maalala ko naman iyong first encounter namin. That's something I'd do again, if ever I could go back in time.

Jerrick bit his lower lip to hold back a smirk. "I like seeing you smile because of me."

Immediately, my smile disappeared. Mas lumapit siya sa counter, while I took a step back. He's wearing an amused grin again. Ipinatong niya ang siko niya sa counter habang naghihintay sa akin.

I cleared my throat. Nagtaas ako ng kilay. "So what's your order? Don't waste my time."

"Viennica!" hiyaw ni Tita Lar mula sa likod ko. I jumped out of shock.

Huminga ako nang malalim at kinagat ang loob ng pisnge ko. Mapapahamak na naman ako nito.

"Tita Lar," mabait na bati ni Jerkrick sa tiyahin ko. Akala mo naman talaga.

Kakalabas lang ni Tita Lar mula sa stock room at kung bakit nasaktuhan pang itong isang ito ang customer ngayon.

Tita's hands found the sides of my shoulders so she could maneuver me away from the cash register. Siya ang pumalit sa pwesto ko.

"Pagpasensyahan mo na," malambing na sabi ni Tita na para bang anak niya ang kinakausap. "Hayaan mo't makakabawi rin iyang si Viennica sa iyo."

I grimaced. Bakit ako babawi? Anong gusto niyang bawiin ko? Life niya?

"Gano'n po ba?" Matamis siyang tumawa. Nakukuha niya ang loob ni Tita. Hindi ko gusto 'to! "Then I think I'll let Viennica order for me today. I need to know if she has taste."

Binigyan niya ako ng mapang-hamon na tingin.

"Diba wala kang taste? Kaya nga na-heartbroken sa huli mo," Pol whispered and snickered beside me.

Kinagat ko ang labi ko bago ko siya siniko.

"It's just so refreshing to see na kinikilig ka na ulit, Vie. After all this time, dito sa cafe mo lang pala makikita ang katapat mo."